فشار بی حد و حصر محمد بن عبدالوهاب بر آرای منحرف خود و پیوند او با قدرت افسار گسیخته محمد بن سعود، پدیده‌ای به نام وهابیت را ایجاد کرد که زمینه را برای ایجاد تفرقه در جهان اسلام فراهم ساخت. بنا به اعتراف اندیشمندان اهل‌سنت، محمد بن عبدالوهاب و پیروان او در حوزه نظریه‌پردازی، ستمگر، و زمینه‌ساز کشتار بوده‌اند؛ به عنوان مثال عثمان بن عبدالله بن جامع حنبلی زبیری، از عالمان هم‌عصر محمد بن عبدالوهاب، در باب بالابردن دو دست، هنگام دعا کردن و پس از پایان اذکار، می‌نویسد: طبق آن‌چه گفته شد، بطلان فتوای منع کردن ستمکار منطقه «العارض» (اقلیمی که شامل منطقه نجد و مناطقی چون عیینه، حریملاء و ... می‌شود)، فرزند عبدالوهاب (محمد بن عبدالوهاب)، روشن گردید.[1]
یکی دیگر از ستمگری‌هایی که وهابیت مرتکب شده، این است که مسلمانان را اجبار می‌کردند شهادتین را بگویند و شهادت بدهند که کافر بودند، چنان‌چه زینی دحلان، مفتی شافعی مکه می‌نویسد: «پیروان محمد بن عبدالوهاب زمانی که اراده می‌کردند کسی از روی اجبار یا اختیار، آن‌ها را در دینشان پیروی کند، به آن شخص امر می‌کردند، شهادتین را بگوید و سپس به او می‌گفتند علیه خودش شهادت بدهد که کافر بود و پدر و مادرش بر کفر از دنیا رفتند و کافر بودند و شهادت بدهد که فلانی و فلانی کافر بودند و جماعتی از بزرگان علمای گذشته را برای او نام می‌بردند که کافر بودند؛ پس اگر آن شخص این شهادت‌ها را می‌گفت، از او قبول می‌کردند و الا امر به کشتن آن‌ها می‌کردند.»[2]
زینی دحلان هم‌چنین می‌نویسد: « و او (محمد بن عبدالوهاب) مردم را از صلوات بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نهی می‌کرد و از شنیدن صلوات بر ایشان اذیت می‌شد و از صلوات بر آن حضرت، در شب جمعه و بلند صلوات فرستادن بر روی مناره‌ها نیز نهی می‌کرد و اگر کسی این عمل را انجام می‌داد، او را به شدت عقوبت می‌کرد. تا جایی که مردی نابینا که مؤذن خوش صدایی و فرد صالح بود، او را از صلوات بر پیامبر بر روی مناره، بعد از اذان نهی کرد، ولی او اعتنایی نکرد؛ او (بعد از اذان بر روی مناره) بر پیامبر صلوات می‌فرستاد، پس دستور به قتل آن مؤذن را داد و او را کشتند و گفت: به‌درستی‌که لذت برنده در خانه خطاکار، یعنی زن زناکار، گناهش کمتر از کسی است که بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر روی مناره‌ها صلوات بفرستد.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. حنبلی، عثمان بن عبدالله، الفوائد المنتخبات فی شرح اخصر المختصرات، موسسة الرسالة، بیروت، چاپ اوّل، 1424، ج1، ص207.
[2]. زيني دحلان، أحمد بن السيّد، الدرر السنية في الرد علي الوهابية، دار غار حراء، دمشق، چاپ اول، 1424 هـ. ق.، ص118 و 119. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. زینی دحلان، الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، دمشق، مکتبه الاحباب، چاپ اول، 1424 هـ، ص108 و 109. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.