پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در اندیشه مروجین قانون جذب، بهشت و جهنم ساخته و پرداخته اذهان مردم و نتیجه‌ی تصورات مثبت یا منفی انسان‌ها در این دنیا است. به‌طوری که در تکنولوژی فکر آمده است: «کسانی به جهنم می‌روند که به قیامت، به جهنم، به نکیر و منکر و فشار قبر فکر می‌کنند و کسانی به بهشت می‌روند که فقط به زیبایی، به گل‌ها فکر کنند.»

جالب این‌جاست که این سخن از آقای علی‌رضا آزمندیان سخنران انگیزشی فعال در ایران است. شخصی که در سخنرانی‌ها و کتب خود مرتبا سعی دارد دلایلی از نصوص اسلامی بر اثبات سخنانش و اثبات قانون جذب بیاورد. با این‌که همه می‌دانیم کلام بالا سراسر اشکال است که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت.

اشکال نخست این‌که در آیات و روایات بسیاری اولا؛ پاداش بهشت و عذاب جهنم، نتیجه اعمال نیک و بد انسان است و ارتباطی با تصورات ذهنی ندارند. ثانیا؛ بهشت و جهنم، مقوله‌ای اخروی هستند که خداوند متعال برای پرهیزکاران و بدکاران مهیا ساخته است. خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: «إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ[بروج/11] كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏‌اند براى آنان باغ‌هايى است كه از زير [درختان] آن جوی‌ها روان است اين است [همان] رستگارى بزرگ.» خداوند متعال نفرمودند کسی که فکر خوب کند جایش در بهشت است، می‌فرماید: کسی که عمل صالح انجام دهد. البته ایمان به خدا و رسولش (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امامان (علیهم‌ السلام) پس از او نیز داشته باشد.

اشکال دوم این‌که؛ ما در روایات بسیاری داریم که توصیه شده مرتبا به مرگ و مراتب بعد از مرگ فکر کنیم تا از عمل بد بازدارندگی داشته باشیم. حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «أُوصِیکُمْ بِذِکْرِ الْمَوْتِ وَ إِقْلاَلِ الْغَفْلَةِ عَنْهُ، وَ...[2] شما را به یاد کردن مرگ و کاستن بیخبری‌تان از آن سفارش می‌کنم.» یاد مرگ و مرگ اندیشی وسیله‌ای نیکو در مهار آدمی و دست مایه‌ای پر توان برای پرواپیشه نمودن انسان است. امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «طُوبَی لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعَادَ فَأَحْسَنَ.[3] خوشا کسی که معاد را به یاد آورد، پس نیکو عمل کرد.» 

پی‌نوشت:

[1]. تکنولوژی فکر2، علیرضا آزمندیان، تهران، نشر آریا، چاپ 35، 1395 ش، ص 217.
[2]. نهج البلاغه، خطبه 188.
[3]. شرح غررالحکم، خوانساری، نشر دانشگاه تهران، تهران، ج ۴، ص ۲۴۸.