پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ابراهیم را بسیار دوست می‌داشت، ولی در انتخاب بین او و امام حسین (علیه‌السلام)، امام حسین را برگزید.
ابن عبّاس می‌گوید: در محضر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بودم، فرزندش ابراهیم را بر زانوی چپ و حسین (علیه‌السلام) را بر زانوی راست نهاده بود. گاهی ابراهیم را و گاهی حسین (علیه‌السلام) را می‌بوسید. در این هنگام جبرئیل نازل شد و از جانب خداوند متعال برای پیامبر این پیام را آورد که: ای پیامبر! پروردگارت به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: من این دو فرزند را برای تو باقی نمی‌گذارم، یکی را باید فدای دیگری کنی. پیامبر نگاهی به ابراهیم کرد و گریست. سپس نگاهی به حسین (علیه‌السلام) کرد و گریست؛ فرمود: ابراهیم مادرش کنیز است و ابراهیم بمیرد، من ناراحت می‌شوم؛ اما مادر حسین، فاطمه است، پدرش، پسرعمویم علی است، که از گوشت و خون من است؛ هنگامی‌که حسین بمیرد، دخترم محزون می‌شود، پسرعمویم محزون می‌شوم، من بر او محزون می‌شوم؛ من غمناک بودن خود را بر غمناکی آن دو بزرگوار ترجیح می‌دهم؛ ای جبرئیل! ابراهیم را از من بگیر، ابراهیم را فدای حسین (علیه‌السلام) کردم. ابن‌عباس می‌گوید: پس از سه روز ابراهیم از دنیا رفت.
هر وقت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حسین (علیه‌السلام) را می‌دید، او را می‌بوسید و در بر می‌کشید و لب‌هایش را می‌مکید و می‌گفت: جانم به قربان کسی‌که فرزندم ابراهیم را فدای او کردم.
المناقب، ابن شهرآشوب، ج4، ص88 و89.
مقاله: «بوسیدن دستان حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) توسط رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله)»