پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوای بابیت و مبشّر خیالی بهائیت، علی‌محمد شیرازی، در آخرین مرحله از ادعاهایش (پس از بابیت، مهدویت و نبوت)، خود را ذات خدای تعالی معرفی نموده است؛ همچنان که در لوح هیکل الدین نوشته است: «إنَّ علی قبل نبیل ذات الله و کینونیته [1]؛ همانا علی قبل از محمد (: علی‌محمد شیرازی) ذات خدا و هستی اوست». او همچنین در وصیت نامه‌اش به صبح ازل، به خدایی خود اکتفا ننموده و جانشینش را نیز خدا پنداشته است: «هذا الکتاب مِن عند الله المُهَیمن القَیوم، إلی اللهِ المُهَیمن القَیوم... [2]؛ این کتاب از جانب خدای مُهیمن پاینده (علی‌محمد شیرازی) به سوی خدای مهیمن پاینده (صبح ازل) است».
آری؛ مدعی دروغینی همچون علی‌محمد شیرازی، که تنها با خوردن یک سیلی تمام ادعاهای خود را منکر شد [3]، کارش به جایی رسید که دست آخر خود را ذات الهی نامید. ادعایی که کتاب آسمانی قرآن در خصوص رد آن از جانب پیامبران الهی، فرموده است: «مَا كَانَ لِبَشَرٍ أَنْ يُؤْتِيَهُ اللَّهُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُوا عِبَاداً لِي مِنْ دُونِ اللَّهِ... [آل‌عمران/79]؛ برای هیچ بشری سزاوار نیست که خداوند، کتاب آسمانی و حکم و نبوّت به او دهد سپس او به مردم بگوید: غیر از خدا، مرا پرستش کنید!».
اما بر فرض که بهائیان بخواهند تجلّی را به عنوان توجیهی بر ادعای علی‌محمد باب مطرح کنند، در جواب باید گفت: ذات الهی محیط و بی‌نهایت و کُنه او درک نشدنی است؛ لذا چگونه مخلوق محدودی می‌تواند خود را مظهر "ذات" خدا بخواند! لذا از این‌روست که قرآن کریم فرموده است: «... لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ ۖ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ [شوری/11]؛ هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست».

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، لوح هیکل الدین، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 5.
[2]. علی‌محمد شیرازی، قسمتی از الواح خط نقطه اولی به آقا سیدحسین کاتب، تهران: انتشارات بابیان، 1337، ص 13.
[3]. ر.ک: اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، نسخه دیجیتال کتاب‌خانه بهائی، ص 130-129.