دین مبین اسلام شاخصه‌هایی را برای ارزیابی عمل بندگان در حوزه دین بیان داشته، که با آن بتوان میزان ایمان و درجه خلوص مسلمانان را سنجید. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) دوستی و دشمنی برای خداوند باری تعالی را ملاک برای این مهم قرار داده است.
ایراد کنندگان بر شیعیان و کسانی‌که صفات رذیله‌ای مانند غلوّ را به شیعیان نسبت می‌دهند، ملاک دوستی و دشمنی را در پیروی از سیره نبوی، احمد بن حنبل می‌دانند: «محبت و دوست داشتن احمد بن حنبل، نشانه پیروی از سنت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) است.»[1] ملاکی که در هیچ کجای از دین وارد نشده و هیچ روایتی دال بر آن نیست.

پی‌نوشت:

[1]. ابن عساکر، تاریخ دمشق الکبیر، دار احیاء التراث العربی، بیروت لبنان، ج5، ص312