شیعه به معنی پیرو، اصطلاحاً به کسانی‌که دنباله‌رو حضرت علی (علیه‌السلام) باشند، گفته می‌شود؛ اصطلاح اهل‌سنت نیز به مذهب اسلامی دیگری اطلاق می‌شود که خود را عمل کننده به سنت پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دانند. از این رو در بدو امر این‌چنین به ذهن می‌آید که اگر کسی بخواهد، سنت واقعی، آن‌چه را که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به آن عمل می‌کردند را رویه خود قرار دهد یا آن را دریابد، می‌بایست در مکتب اهل‌سنت جستجو کند، اما تاریخ در این خصوص نظر دیگری دارد:
ذهبی، از عالمان اهل سنت، در شرح حال ابان بن تغلب می‌نویسد: تشیع در میان تابعین و تابع تابعین رواج داشت و اگر روایات این دسته از راویان را کنار بگذاریم، بسیاری از آثار نبوی از بین می‌رود.[1]
از این رو می‌توان شیعه را حافظ و نگهبان سنت نبوی دانست.

پی‌نوشت:

[1]. «أن البدعة على ضربين: فبدعة صغرى كغلو التشيع، أو كالتشيع بلا غلو ولا تحرف، فهذا كثير في التابعين وتابعيهم مع الدين والورع والصدق؛ فلو رد حديث هؤلاء لذهب جملة من الآثار النبوية، وهذه مفسدة بينة. ...» ذهبی، میزان الاعتدال فی نقد الرجال، دار الفکر بیروت، ج1، ص5. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.