پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان بهائیت با ادعای زدودن تعصبات دینی، فرقه‌ی خود را پیام‌آور صلح و یگانگی نوع بشر معرفی نموده و مدعی شده‌اند: «ادیان الهی بايد سبب وحدت بين بشر گردد و اسباب الفت و محبّت باشد و مروّج صلح عمومی گردد، انسان را به کلّی از تعصّب‌ها بيزار نمايد و روح و ريحان بخشد و به عموم بشر مهربانی کند فرق و امتياز را از ميان بردارد...».[1]
اما این ادعا در حالیست که پیشوایان بهائی در عمل، بر خلاف این گفته‌ها عمل کرده و حتی در پیش پا افتاده‌ترین مسائل، بنای جنگ و اختلاف با یکدیگر نهاده‌اند؛ همچنان که عبدالحسین آیتی، حکایت اختلاف بهائیان در نوع تحیّت را این‌گونه نقل می‌کند: «یک وقت بر سر این‌که آیا در تحیت، "الله أبهی" باید گفت یا "الله أعظم"، هفت‌تیر بر روی هم کشیدند و گویا ورقاء، پدر میرزا ولی‌الله که منشی سفارت ترکیه شد، تعزیه‌گردان بود و عباس (: عبدالبهاء) که خود محرّک این اختلافات بود، هرروز در الواح خود ناله می‌کرد که از این اختلافات احباب، جگرم خون است».[2]
بنابراین فرقه‌ای که در نوع سلام کردن میان خود دچار اختلاف می‌شود و کارش به هفت‌تیر کشی می‌کشد، چگونه می‌تواند میان اقوام بی‌شمار بشر وحدت و اُلفت برقرار کند؟!

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، منتخباتى از مكاتيب حضرت عبدالبهاء، ج 1، ص 26.
[2]. عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340 ش، ج 3، ص 159.