از زمان صدر اسلام و در حضور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تا به امروز که مراجع عظام و عالمان دینی پرچمدار آیین اسلامی هستند، همه بر این شیوه بوده و هستند که هر کس بخواهد وارد در آیین اسلام گردد، می‌بایست شهادتین جاری کرده و پس از آن مسلمانی او تثبیت می‌گردد.
با اندکی دقت نظر در فراز دوم از شهادتین، یعنی «اشهد انّ محمدا رسول الله» می‌توان به این واقعیت دست یافت که در واقع، فرد تازه مسلمان شده، بعد از اقرار به وحدانیت خداوند باری‌تعالی، نبوت پیامبرش را نیز شهادت می‌دهد، که این فراز از شهادتین نیز خود می‌تواند نوعی توسل باشد. زیرا خداوند آن را وسیله‌ای برای مسلمان شدن مردم قرار داده است.
اما محمد بن عبدالوهاب با تاکید بر حرمت توسل به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و کافر دانستن متوسلین به آن حضرت، در تمامی خطبه‌های نماز جمعه خود، همواره این جمله را تکرار می‌کرد: «من توسّل بالنّبی فقد کفر.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. زینی دحلان، الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، ص28