متن مقاله
اسنادی تلخ از صفحات تاریخی که حقایق را گاهی کتمان و گاهی آشکار می‌کند؛ مظلومیتی که قابل درمان و ظلمی که قابل جبران نیست. با هم صفحه‌ای از تاریخ شهر بغداد را ورق می‌زنیم. بغدادی که پایتخت فرهنگی و علمی ممالک اسلامی بود و چهار راه و مدخل اندیشه‌ها و جریان‌های فکری بود.

حوزه بغداد که در عصر آل بویه با مرجعیت علمی شیخ مفید، سید مرتضی، وشیخ الطائفه به اوج شکوفایی رسیده بود. متاسفانه با حمله سلجوقیان حنفی مذهب و ورود طغرل سلجوقی به مقابله با تشیع پرداخته، به اهالی کرخ دستور داد که سحرگاهان در اذان صبح‌گاهی بگوید: «الصلاه خیر من النوم»[1] به دنبال حمله سلجوقیان، مدارس، مساجد، و کتابخانه‌های شیعیان مورد هجوم قرار گرفت و بخش اعظم میراث مکتوب شیعه از میان رفت. کتابخانه «شاپور بن اردشیر» ( تاسیس 381 قمری) وزیر بهاء الدوله دیلمی، با افزون بر ده‌هزار جلد کتاب به آتش کشیده شد. که عالم سنی «ابن اثیر» در گزارش خود این واقعه را نقل می‌کند.[2]

این اتفاق باعث‌ مهاجرت اجباری علمای شیعه شد؛ ازجمله شیخ طوسی که قبل از ورود طغرل و سپاهش به بغداد برای زیارت مرقد امیرالمومنین، علی (علیه‌السلام) به نجف رفته بود ناگزیر از اقامت در همان شهر شد. این مهاجرت اجباری پایان درخشش حوزه علمیه بغداد و آغاز شکل‌گیری حوزه نجف بود.[3]

خواننده عزیز این فقط یک نمونه از ظلم و غارت و قتل و جنایت بر علیه شیعیان بود. ورق به ورق صفحات تاریخ بازگوی مظلومیت‌های شیعیان است.

پی‌نوشت:

[1]. ابن اثیر جزری، (م 630 قمری) تاريخ كامل بزرگ اسلام و ايران، ترجمه: عباس خليلى، ابو القاسم حالت‏، مؤسسه مطبوعات علمی، ج22، ص317.
[2]. همان، ج22، ص360
[3]. تاریخ کلام امامیه حوزه ها و جریانهای کلامی، رسول رضوی، چاپ 1396، قم، موسسه فرهنگی دارالحدیث، ص254-279