به باور شیعیان انتخاب امام امری انتصابی است که خداوند آن‌را تعیین می‌‌کند و در این صورت امام قطعا باید جایگاه والایی در ساحت‌های مختلف معرفتی داشته باشد. چرا که وی راهنمای انسان‌هاست و مجهز بودن به ابعاد مختلف انسانی، لازمه آن است.
از این‌رو یکی از امامانی که خداوند در راستای هدایت انسان‌ها برای بشریت برگزید، علی بن الحسین (علیه‌السلام) است. امام علی بن الحسین (علیه‌السلام) در کنار ورع و تقوایی که در خود پرورانده بود[1] دارای علم‌ بی‌کران الهی بود و همین مساله یکی از علل امامت اوست. این مطلب را ذهبی‌ این‌گونه گزارش می‌دهد: «علی بن الحسین (علیه‌السلام) دارای جلالت بود و قسم به خداوند که این جایگاه، شایسته او بود. او بر اثر بزرگواری و کمال عقلش شایسته مقام امامت عظمی بود.»[2]
ابن‌حجر عسقلانی نیز ضمن اعتراف به شهرت امام سجاد (علیه‌السلام)، وی را ثقه، عابد، فقیه و فاضل می‌داند.[3] افزون بر این کمالات، امام سجاد (علیه‌السلام) در تبیین معارف قرآنی یگانه عصر خود بود که نمونه‌های آن را می‌توان در کتب تفسیری اهل‌سنت یافت.[4]

پی‌نوشت:

[1]. جمال حصری، روضه، حیاه الحسن البصری، دمشق، دار الکلم الطیب، 1422 ق؛ ص 92.
[2]. ذهبی، سیر اعلام النبلاء، بیروت، موسسه الرساله، 1414 ق؛ ج 4، ص 398. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. ابن‌حجر عسقلانی، تقریب التهذیب، بیروت، دار الفکر، 1404 ق، ج2، ص 245.
[4]. قرطبی، محمد بن احمد، تفسیر جامع لاحکام القرآن، تحقیق: هشام سمیر، ریاض، دار عالم الکتب، 1423 ق؛  ج 13، ص 320.