پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، آیات بی‌شمار معاد و قیامت موعود اسلام را به معنایی خلاف ظاهر و واقع تأویل کرده و مدعی می‌شوند: «انبیای الهی برای تشریح کیفیت و تقریب حقایق آن جهان به فهم و ادراک انسان، کلمات بهشت و جهنم و حورالعین و جواهر و قصور و... را استعمال فرموده‌اند. البته آن عالم، جهان مادی و جسمانی نیست که مطالب مزبور به نحو جسمانی در آن موجود باشد. در حقیقت می‌توان گفت که انبیای الهی به منزله نقاش ماهری هستند که حقایق معنویه را برای ما نقاشی کرده‌اند. بهشت و جهنم، آتش و عذاب و... تشبیهات و تمثیلاتی هستند که برای ادراک حقایق معقوله جهان جاودانی به کار رفته‌اند».[1]
اما لازم است بدانیم که این ادعا در حالی مطرح می‌شود که کتاب آسمانی قرآن، به زبان عربی فصیح و بر طبق اصول محاوره نازل شده است.[2] بنابراین در صورت نبودن محذور عقلی یا قرینه‌ای قطعی که دلالت بر معنای خلاف ظاهر کند، باید ظاهر آن را پذیرفت و به آن ملتزم بود. همچنان که این موضوع اختصاص به قرآن نداشته و درباره‌ی گفتار افراد عادی بشر نیز در جریان است. چرا که در غیر این صورت، برقراری ارتباط کلامیِ مطمئن، محال شده و هر سخنی را می‌توان به معنای خلاف ظاهر آن تأویل نمود.
لذا از این‌روست که مدعیان دروغین بهائیت، در عین تأویل و تحریف بی‌دلیل آیات الهی، به حفظ ظاهر گفته‌های خود امر کرده و تأویل آن‌ها را ممنوع دانسته‌اند؛ همچنان که به نقل از عبدالبهاء می‌خوانیم: «از جمله وصایای حتمیه و نصایح صریحه‌ی اسم اعظم (حسینعلی نوری) این است که ابواب تأویل را مسدود نمایید و به صریح کتاب، یعنی به معنی لغوی مصطلح قوم، تمسلک جویید».[3]

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، قاموس ایقان، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، ج 4، ص 1503.
[2]. «... وَهَٰذَا لِسَانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ [نحل/103]؛ و این قرآن به زبان عربی فصیح و روشن است».
[3]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 341.