پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_کتاب صحیح مسلم از مهمترین منابع روایی اهل سنت است. اهل سنت معتقدند احادیث کتاب صحیح بخاری و  صحیح مسلم قابل اعتماد هستند. به همین جهت نام «صحیح» را بر آنها قرار داده‌اند تا به دیگران بفهمانند که احادیث این دو کتاب صحیح است. مسلم نیشابوری در کتاب صحیح مسلم، حدیث 2404 روایتی را نقل می‌کند که در این روایت، سه فضیلت حضرت علی (علیه السلام) آورده شده است. روایت از این قرار است:
در یکى از روزها، معاویه بن ابى سفیان به سعد بن ابی وقاص دستور داد تا به على بن ابیطالب (علیه السلام) ناسزا بگوید! «سعد» از دستور او سرپیچى کرد. معاویه، از وى پرسید: به چه سبب على را دشنام نمی‌دهی؟ سعد گفت: بخاطر آن که خودم در شان على (علیه السلام) از رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) سه فضیلت شنیده‌ام که با توجه به آن‌ها، هیچگاه به سبّ و دشنام علی(علیه السلام)، اقدام نمى‏‌کنم.
فضیلت اول: در ماجرای جنگ تبوک، رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله)، حضرت على (علیه السّلام) را به جانشینى خود، در مدینه باقى گذاشت، آنگاه على (علیه السّلام) به پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: یا رسول الله! آیا مرا به جانشینی بر زنان و کودکان می‌گماری؟ رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) در پاسخش، فرمود: آیا خرسند نیستى از این که جایگاه تو نسبت به من، همانند جایگاه هارون، به حضرت موسى (علیه السّلام) باشد؛ با این تفاوت که پس از من پیغمبرى مبعوث نمى‏‌شود .
فضیلت دوم: در جنگ خیبر، از رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) شنیدم، که مى‌‏فرمود: «پرچم اسلام را به دست کسى می‌دهم که خداو رسول را دوست مى‏‌دارد و خدا و رسول هم، او را دوست مى‌‏دارند». از شنیدن این سخن همه ما در انتظار اینکه این فضیلت بزرگ نصیب ما گردد، سر از پا نمی‌شناختیم، که در همان زمان، رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) على را به حضور طلبید. على (علیه السّلام) در حالى به حضور حضرت رسول شرف یاب شد که به درد چشم شدیدی مبتلا بود، رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) آب دهان مبارک را بر چشم حضرت على (علیه السّلام) مالید، دیدگانش شفا یافت و پرچم اسلام را که یاد بود نصرت الهى بود، به دست او سپرد و از برکت وجود حضرت على (علیه السّلام)، فتح و پیروزى عظیمی نصیب اسلام شد .
فضیلت سوم: هنگامى که آیه مباهله «فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ اَبْناءَنا وَ اَبْناءَکُم»؛ نازل شد، رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله)، حضرت على (علیه السّلام) و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین (علیهم السّلام) را به حضور طلبید و فرمود: بار پروردگارا! اینان اهل بیت من هستند .
اگر یکی از این فضیلت‌ها براى من بود، بهتر و ارزنده‌‏تر از شتران سرخ موی بود که در اختیار من باشد.[1]
همانگونه که در کتاب صحیح مسلم مشهود است، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در این روایت، سه فضیلت را برای حضرت علی (علیه السلام) برشمرده است که برای احدی این فضایل را نقل نکرده است. در فضیلت اول پیامبر (صلی الله علیه و آله) از علی (علیه السلام) به مانند هارون یاد می‌کند. در فضیلت دوم، محبت خداوند و رسول را نسبت به او بیان می‌کند و در فضیلت سوم پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) علی (علیه السلام) را به منزله جان خودش قرار داده است. فضایلی که هیچ کس با علی (علیه السلام) شریک نیست.

پی‌نوشت:

[1]  . عَنْ عَامِرِ بْنِ سَعْدِ بْنِ أَبِي وَقَّاصٍ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: أَمَرَ مُعَاوِيَةُ بْنُ أَبِي سُفْيَانَ سَعْدًا فَقَالَ: مَا مَنَعَكَ أَنْ تَسُبَّ أَبَا التُّرَابِ؟ فَقَالَ: أَمَّا مَا ذَكَرْتُ ثَلَاثًا قَالَهُنَّ لَهُ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَلَنْ أَسُبَّهُ، لَأَنْ تَكُونَ لِي وَاحِدَةٌ مِنْهُنَّ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ حُمْرِ النَّعَمِ، سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ لَهُ، خَلَّفَهُ فِي بَعْضِ مَغَازِيهِ، فَقَالَ لَهُ عَلِيٌّ: يَا رَسُولَ اللهِ خَلَّفْتَنِي مَعَ النِّسَاءِ وَالصِّبْيَانِ؟ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَمَا تَرْضَى أَنْ تَكُونَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى؟ إِلَّا أَنَّهُ لَا نُبُوَّةَ بَعْدِي» وَسَمِعْتُهُ يَقُولُ يَوْمَ خَيْبَرَ «لَأُعْطِيَنَّ الرَّايَةَ رَجُلًا يُحِبُّ اللهَ وَرَسُولَهُ، وَيُحِبُّهُ اللهُ وَرَسُولُهُ» قَالَ فَتَطَاوَلْنَا لَهَا فَقَالَ: «ادْعُوا لِي عَلِيًّا» فَأُتِيَ بِهِ أَرْمَدَ، فَبَصَقَ فِي عَيْنِهِ وَدَفَعَ الرَّايَةَ إِلَيْهِ، فَفَتَحَ اللهُ عَلَيْهِ، وَلَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ: {فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ} [آل عمران: 61] دَعَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَلِيًّا وَفَاطِمَةَ وَحَسَنًا وَحُسَيْنًا فَقَالَ: «اللهُمَّ هَؤُلَاءِ أَهْلِي». نيشابورى، مسلم، صحيح مسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقى، دار إحياء التراث العربى، بيروت، بى تا، ج4، ص1871.