روایات ساختگی بعد از رحلت پیامبر از جمله چیزهایی بود که افراد طماع و... آن را جعل کردند و به عنوان یک بدعت و یادگاری از خود باقی گذاردند و این احادیث نسل به نسل نقل شد تا به این وسیله افک و افترای خود را بر پایه­ ی آن استوار کنند و در نسل­ های بعد اختلافات شدیدی را بنیان نهند و از قبل این حرکت زشت، چه بسا که خون­ ها و مال­ ها و... مباح نگشت. و از طرف دیگر مویّد این معنا که در باب خلافت اقامه کردند اجماع و انتخاب امتی است که بزرگان صحابه آن پیامبر در سقیفه نبودند و حتی به روایت صحیح السند هم تکیه نکردند، بلکه بر عکس درباره­ی ابطال نص و... به تفصیل سخن گفتند.
مثلاً خضری در کتاب خود نوشته است: اصل در انتخاب خلیفه، رضایت امت است و قوتّ وی از همین راه است. و مسلمانان هنگام رحلت پیامبر بر همین اساس رفتار کردند و ابوبکر را انتخاب نمودند و در این انتخاب به نص و امری از طرف صاحب شریعت استناد نکردند و بعد از آن با او بیعت کردند و معنای بیعت هم این است که با او در موردی که رضایت خدا باشد اطاعت کنند... و خلیفه هم بر اساس دین خدا و قرآن و سنت پیامبر رفتار کند، پس قوت حقیقی خلیفه از همین بیعت بدست می­ آید و همگی وفای به این بیعت را از لازم­ترین چیزهایی می­ دانند که دین آن را واجب کرده و شریعت آن را حتمی نموده است. و ابوبکر هم راه دیگری را در انتخاب خلیفه به یادگار گذاشت و آن انتخاب خلیفه بعدی توسط خود او بود و در آخر از همگی عهد گرفت که از این خلیفه اطاعت کنند... و این عمل ابوبکر همان ولایت عهدی است.[1]
حال از این گونه عبارات روشن می­ شود که این روایات پس از بیعت گرفتن و استقرار خلافت برای کسی –ابوبکر- که آن را بر تن کرد، ساخته شده است، لذا هیچ کس نه در روز سقیفه و نه پس از آن از این روایت سخنی به میان نیاورد، با اینکه بازار گفتگو و احتجاج و... بسیار داغ بود، حال برخی از این روایات که نزدشان صحیح است اما متضاد بوده و آنها را تکذیب می­ کند جهت اطلاع ذکر می­ کنیم.
1- با سند صحیح از ابوبکر در زمان بیماری منجر به مرگش که می­ گفت: «وددت انّی سالت رسول الله لمن هذا الامر؟ فلا ینازعه احد، و وددت انّی کنت سالته هل للانصار فی هذا الامر نصیب[2] دوست داشتم از رسول خدا پرسیده بودم امر –خلافت- برای کیست؟ تا هیچ کس با او نزاع نکند و دوست داشتم از رسول خدا پرسیده بودم آیا برای انصار در این امر خلافت سهمی هست؟ در اینجا سئوالی که مطرح است این می­باشد که اگر ابوبکر از پیامبر چیزی درباره­ی خلافت خودش شنیده بود دیگر مجالی برای چنین آرزویی نبود و روایاتی را هم که برخی ذکر کردند همگی آنها طبق نظر بزرگان اهل سنت یا جعلی است و یا کذب محض.
2- مالک از عایشه نقل کرده که: «لمّا احتضر ابوبکر دعا عمر فقال: انّی مستخلفک علی اصحاب رسول الله یا عمر، و کتب الی امراء الاخباد، ولیّت علیکم عمر، و لم آل نفسی و لاالمسلمین الاّ خیراً[3] چون ابوبکر به حالت مرگ افتاد، عمر را فرا خواند و گفت ای عمر من تو را بر اصحاب رسول خدا خلیفه قرار دادم و به سران لشگر نوشت، عمر را ولّی شما قرار دادم و از هیچ خیری برای خود و مسلمین دریغ نکردم». سئوالی که مطرح می­ شود به اینکه حال اگر نصی بر خلافت عمر وجود داشت چه معنا دارد که ابوبکر خلیفه قرار دادن عمر را به خود نسبت دهد؟
3- مجوز ابوبکر در این که از مردم می­خواست، خلافت را از او باز ستانند چیست؟ او گفت: «اقیلونی، اقیلونی لست بخیرکم[4] مرا رها کنید مرا رها کنید که من بهترین شما نیستم». «لاحاجه لی فی بیعتکم، اقیلونی بیعتی[5] مرا حاجتی به بیعت شما نیست بیعتی که با من بسته اید را پس بگیرید».
4- و یا چگونه عمر بن خطاب مرجع در امر خلافت را شورای شش نفره می­ دانست و می­ گفت: «من بایع امیراً من غیر مشوره المسلمین فلا بیعه له، و لا بیعه للذی بایعه تغرّه ان یقتلا[6] اگر کسی بدون مشورت با مسلمین با امیری بیعت کرد، بیعتش باطل است و هیچ اثری ندارد، غیر از این که هر دو کشته شوند». در نتیجه انسان با این گونه روایات صحیح و روایات متضاده که در کتب فریقین وجود دارد چه کند و چگونه اعتماد بر آن داشته باشد تا افرادی مثل خضری و یا القصیمی و دیگران سخنان بی­ ربطی نزنند. القصیمی در کتاب خود می­ گوید: در رجال حدیث از اهل سنت کسی که متهم به جعل و کذب باشد اصلاً وجود ندارد[7] لذا گناه جاهل بیچاره در عدم شناخت حق چیست؟ چه کسی سنت صحیح را از باطل به او باید بشناساند و حدیث صحیح و دروغ را به او یاد دهد و او را از ورطه­ ی جهل و نادانی نجات دهد؟

پی­نوشت:
[1]. المحاضرات تاریخ الامم الاسلامیه، خضری، دارالفکر، بیروت، لبنان، ص41.
[2]. تاریخ طبری، طبری، دارالتراث العربی، بیروت، لبنان، ج3 ص431.
[3]. تیسیر الوصول، ابن الدیبع، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج2 ص57.
[4]. الصواعق المحرقه، ابن حجر هیتمی، مکتبه القاهره، قاهره، مصر، (1385ق)، ص51.
[5]. الامامه و السیاسه، ابن قتیبه دینوری، دارالمعرفه، بیروت، لبنان، ج1 ص20.
[6]. مسند، احمد بن حنبل، داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، (1412ق)، ج1 ص91حدیث393.
[7]. الصراع بین الاسلام والوثنیه، القصیمی، المطبعه السلفیه، قاهره، مصر، ج1 ص85.