یکی از مسائل و موضوعات اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله «زیارت قبر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و قبور انبیا، صالحان و عموم مسلمانان» است. ابن‌تیمیه با سخنان مبهم و دو پهلوی خود درباره مسأله زیارت قبر نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و تشکیک در مشروعیت و مأجور بودن کسانی‌که به زیارت قبر شریف آن حضرت می‌روند، به تشویش اذهان عمومی مسلمانان پرداخت و جرقه فتنه‌ای را زد که شعله‌های آن تا به‌امروز دامن‌گیر مسلمانان می‌باشد و کشورهای اسلامی در آتش همان فتنه می‌سوزند.
وی از سویی با استناد به عمل پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در زیارت قبر مادرشان حضرت آمنه(علیهاالسّلام)[1] و زیارت قبور اهل بقیع و شهدای اُحد و تعلیم آداب زیارت قبور به اصحاب خود، اصل مشروعیت زیارت قبور را پذیرفته است، اما از سویی دیگر با استناد به کراهت داشتن مالک از به‌کار بردن لفظ  «زرت» برای زیارت قبر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، تمامی روایاتی را که درباره زیارت قبر نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) وارده شده است و در آن‌ها لفظ «زار» و مشتقات آن وجود دارد، دروغ و جعلی می‌داند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «زار النبیّ قبر أمّه، فبکی و أبکی من حوله، فقال: إستأذنت ربّی فی أن أستغفر لها، فلم یأذن لی، و استأذنته فی أن أزور قبرها، فأذن لی، فزوروا القبور، فإنّها تذکّر الموت.» المسند، احمد بن حنبل، دار صادر، بیروت، ج 2، ص 441.
[2]. «بل الأحادیث المذکورة فی هذا الباب مثل قوله: «من زارنی و زار أبی ابراهیم فی عام واحد ضمنت له علی الله الجنة» و قوله: «من زارنی بعد مماتی فکأنّما زارنی فی حیاتی و من زارنی ... .» و نحو ذلک، کلّها أحادیث ضعیف، بل موضوعة لست فی شیء من دواوین الإسلام التی یعتمد علیها و لا نقلها إمام من أئمة السلمین، لا الائمة الأربعة و لا غیرهم.» مجموع الفتاوی، ابن تیمیه حرّانی، موسسه‌دار‌الوفا، ج 26، ص 83.