پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ زید بن علی معروف به زید شهید، از بزرگان فقهای اهل بیت پیامبر، از جمله کسانی است که ظلم و ستم را نمی­‌پذیرفت و در برابر حکومت وقت قیام می­‌کند. او در تقوا و دانش علوم نبوی و شرافت و مجد علوی و سیادت و روح دلیری حسینی به مرتبه بلندی دست یافت که همگان را به خضوع و خشوع در مقابلش وادار کرد و شیعیان همگی درباره ی او چیزی جز قداست و پاکی نمی­‌گویند و بر خود واجب می­‌دانند.
احادیثی که درباره‌ی او از پیامبر و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) صادر شده حاکی از این مدعاست. از جمله سخن پیامبر به امام حسین (علیه‌السلام) است که فرمود: «یخرج من صلبک رجل له زید یتخطی هو و اصحابه رقاب الناس، یدخلون الجنه بغیر حساب.[1] از صلب تو مردی خارج می­‌شود که به او زید گفته می­‌شود، او و اصحابش از فراز سر و گردن مردم – روز محشر- عبور کرده و بدون حساب وارد بهشت می­‌شوند.» و از حضرت امیرالمومنین (علیه­‌السلام) نقل شده که­ روزی در جایگاه به صلیب کشیدن او در کوفه ایستاد و گریه کرد، پس اصحاب گفتند چه چیزی تو را گریانید؟ فرمود: «انّ رجلاً من ولدی یصلب فی هذا الموضع، من رضی ان ینظر الی عورته کبّه الله علی وجهه فی النار.[2] همانا مردی از اولاد من در این جایگاه و مکان به صلیب کشیده می­‌شود، هر کس راضی شود که به عورت او نگاه کند، خدا او را به رو در آتش می­‌اندازد.» و یا امام صادق می­‌فرماید: «­انّ زیداً کان عالماً، و کان صدوقاً، و لم یدعکم الی نفسه و انّما دعاکم الی الرضا من آل محمد، و لو ظفر لوفی بما دعاکم الیه، و انّما خرج الی سلطان مجتمع لینقضه.[3] همانا زید عالم و بسیار راست‌گو بود، و شما را به خود دعوت نکرد بلکه تنها به رضای از آل محمد دعوت نمود، و اگر پیروز می­‌شد حتماً به آن‌چه شما را به آن دعوت کرد وفا می­‌کرد، و همانا بر سلطانی که نیروهایش را جمع کرده بود خروج کرد تا او را درهم شکند.»
با این احادیث وارده، جای بسی تعجب است که افراد مغرضی مانند ابن تیمیه این‌گونه تهمت ناروا و باطلی را می‌گویند که رافضیان زید بن علی بن حسین و هر که او را دوست بدارد را خارج از دین دانسته و علیه او به کفر و فسق گواهی می­‌دهند.[4]­ و یا در کتاب دیگری این‌گونه می­‌نویسند که: «مثل رافضیان مثل یهود است، آن‌ها افراد زیادی از اولاد فاطمه را دشمن می­‌دارند و به آنان دشنام می­‌دهند مثل زید بن علی ...»[5]

پی‌نوشت:­

[1]. عیون الاخبار االرضا، شیخ صدوق، انتشارات مسجد جمکران، قم، ایران، (1389ق)، باب 25 ج1 ص226 حدیث2.
[2]. کتاب الملاحم و الفتن، سید بن طاووس، نشر بین الملل، تهران، ایران، باب 31 ص84.
[3]. روضه الکافی، مرحوم کلینی، علمیه اسلامیه، تهران، ایران، ج8 ص264 حدیث 381.
[4]. منهاج السنه، ابن تیمیه، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج2 ص126.
[5]. السنه و الشیعه، محمد رشید رضا، دارالمنار، قاهره، مصر، ص52.­­­