پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یکی از کانال‌های منتسب به تشکیلات بهائیت، مطلبی با عنوان «نامه بهاالله در شش سالگی» به انتشار درآمد. در این نامه به نقل از پیامبرخوانده‌ی بهائیان می‌خوانیم: «بر حسب ظاهر من کوچکم خط ندارم. ولکن چون این اُمی (درس ناخوانده) به سدره الهی متمسک است، بی‌‌علم می‌خواند و بی‌‌خط می‌نویسد و این در عالم باطن نزد اهل بصر مشهود است. اَغیار از این سِرّ آگاه نبوده و نیست».[کانال تلگرامی تبلیغی بهائیت]
ملاحظه نمودیم در این نامه‌ی منتسب به پیامبرخوانده‌ی بهائیان، وی در سنّ شش سالگی با ارائه‌ی شاهد، خود را درس ناخوانده معرفی می‌کند. از این‌رو لازم است صِحّت این ادعا را از زبان یکی از نزدیکان او، مورد بررسی قرار دهیم.
عزّیه نوری (خواهر پیامبرخوانده‌ی بهائیان)، خطاب به برادرزاده‌ی خود (عباس افندی) می‌گوید: «جناب میرزای ابوی (مقصود بهاءالله است) که از بدایت (آغاز) عمر که به حد بلوغ رسید به واسطه‌ی فراهم بودن اسباب و گرد آمدن اصحاب، اشتغال به درس و اهتمام به مشق داشته، آنی خود را از تحصیل مقدمات فارغ نمی‌گذاشتند. پس از تحصیل مقدمات عربیت و ادبیت، به علم و حکمت و مطالب عرفان مایل گردیده که به فواید این‌دو نائل آیند؛ چنان که اغلب روز و شب ایشان به معاشرت حکمای ذی‌شأن و مجالست عرفا و درویشان مشغول بود. وقتی که سور اسرافیل دمیده شد (منظور ادعای باب است) ایشان مردی بودند که اکثر کلمات و عبارات عرفا و حکما را دیده و اغلب علائم آثار ظهور را شنیده و فهمیده».[تنبیه‌النائمین، ص 5]
حال باید پرسید که وقتی نزدیک‌ترین‌های پیامبرخوانده‌ی بهائیان وی را درس خوانده دانسته و از اهتمام او بر درس و مشق سخن می‌گویند؛ دیگر چه جای انتشار ادعاهای دروغ باقی می‌ماند؟! 

پی‌نوشت:
عزیه نوری، تنبیه النائمین، احیا شده توسط مؤمنین به بیان، بی‌جا: بی‌نا، 1322-1309 ق، ص 5.