پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در بصائرالدرجات نقل از امام صادق (عليه‌السلام) است که وقتی یکی از ائمه (عليهم‌السلام) بدنيا آیند از طرف خداوند این‌چنين بر وی ندا می‌شود: «ای فلان پسر فلانی ثابت قدم باش؛ زیرا تو برگزیده من هستی و صاحب علم منی و رحمت من برای تو و محبين تو واجب است. پس آن امام در جواب آن منادی این‌چنين می‌گوید: «خداوند شاهد است که معبودی جز وی نيست و نيز ملائکه و صاحبان علم؛ خدایی که ميزان و قسط را برپا کرده است و او عزیز و صاحب حکمت است.» امام صادق می‌فرماید: «پس وقتی آن امام تازه بدنيا آمده و این‌چنين گفت، خداوند علم اول و آخر را به‌وی اعطا می‌کند و وی را مستحق زیارت روح در هر شب قدر می‌کند.»[ بصائرالدرجات، ج 1، صص 223 و 224]
با توجه به مطالب و روایت بالا؛ احمد بصری چطور می‌تواند ده‌ها سال عقب ماندگی‌اش در ادعای امامت و سیادت را توجیه کند، امام معصوم می‌فرماید: در بدو تولد امامی از ائمه، وی هم‌کلام منادی الهی گشته و از امامت و علم لدنی و مقام عظیم خود باخبر می‌گردد. آن‌هم بصورت حضوری و درکی؛ حال آن‌که احمد بصری ادعا دارد در سن میان سالی در خواب امام زمان(عج) را دیده و متوجه این جریانات گردیده است! آیا این تناقضی آشکار نیست؟!

پی‌نوشت:
بصائرالدرجات، محمد الصفار، مکتبه آیت الله مرعشی، قم.