پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بر خلاف ادعای پیروان مکتب شیخیه؛ علی‌محمد شیرازی بعلاوه‌ی شاگردی علمی نزد رهبران شیخیه، در تحصیل مراحل معنوی نیز متأثر از آنان بوده است.
در توصیف حالات شیخ احمد احسایی، از زبان او می‌خوانیم: «همواره خواستار گوشه‌ای از خلوت و مایل به گوشه‌نشینی بوده و کوه و بیابان را بیشتر دوست داشتم. از آمیزش با مردم ترسناک و پریشان بودم».[شیخ احمد احسایی، ص 6] علی‌محمد شیرازی نیز به تصریح شیخ احمد روحی و میرزا آقاخان کرمانی و تأیید نبیل زرندی، به زهد و گوشه‌نشینی در اقتدا به رهبر شیخیه اشتغال داشته است.[ر.ک: هشت بهشت، ص 276؛ تلخیص تاریخ نبیل زرندی، ص 66] ریاضت و گوشه‌گیری علی‌محمد شیرازی به قدری مشهود بود که وی، به «سید ذکر» شهرت یافت و کم کم دعانویس و مناجات پرداز شد.[کواکب الدریه، ج 1، ص 34]

پی‌نوشت:
مرتضی مدرسی چهاردهی، شیخ احمد احسایی، تهران: بنگاه مطبوعاتی علمی، 1334 ش، ص 6.
شیخ احمد روحی و میرزا آقاخان کرمانی، هشت بهشت، نسخه‌ی تهیه شده از نسخه‌ی خطی توسط پیروان بیان، ص 276.
نبیل زرندی، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 134 بدیع، ص 66.
عبدالحسین آیتی، الکواکب الدریه فی مآثر البهائیه، مصر: مطبعه‌ی سعادت، بی‌تا، ج 1، ص 34.