پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سایت آیین بهائی در گزیده‌ای از مقالات تبلیغی خود، به بررسی موضوع غیبت در آثار پیشوایان این فرقه پرداخت. نویسنده‌ی بهائی این مقاله، با استدلال به خطی از کتاب اَقدس مدعی شد: «از مهم‌ترین مواردی که به شدت در حرام بودن آن سخن رفته غیبت و افترا است».[سایت آیین بهائی]
آری؛ غیبتی که حاصلش بر باد رفتن مهم‌ترین سرمایه‌ی هر انسانی است (آبرو)، قبح ذاتی داشته و خداوند متعال در قرآن از آن، به خوردن گوشت برادر مُرده تعبیر کرده است.[حجرات/12] اما جالب است بدانیم که پیشوایان بهائی بر خلاف توصیه‌های خود، همواره به غیبت و بدگویی، حتی علیه نزدیکان خود اشتغال داشته‌اند. به عنوان نمونه پیامبرخوانده‌ی بهائیان، برادر خود را با القابی چنینی یاد می‌کرد: «مشرک بالله و عجل (گوساله) و جُعل (حشره‌ای موذی که در درون مدفوع حیوانات ساکن می‌شود)، طاغوت، شیطان، ابلیس، برکه خبیثه، طنین زباب (مگس) و...».[اسرارالآثار، ج 5، ص 346] عبدالبهاء نیز به تبعیت از پدر، به دشمنی با برادر برخواسته و از او و پیروانش با القالبی نظیر: پشه، سوسک، کرم‌خاکی، جغد، روباه و کلاغ و...؛ یاد می‌نمود.[ر.ک: مکاتیب، ج 1، صص 443-442] با این حال، چگونه مظاهر غیبت و بدگویی می‌توانند به پرهیز از آن توصیه داشته باشند؟!

​پی‌نوشت:
فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 5، ص 346.
عباس افندی، مکاتیب، کردستان العلمیة، بی‌نا، 1910، ج 1، صص 443-442.