سایت آیین بهائی در یکی از مقالات خود، به بررسی نهی پیشوایان بهائی از غیبت پرداخت. آری؛ هرچند که برای غیبت قُبحی ذاتی و عقلی متصور است و خداوند متعال در قرآن، از آن به خوردن گوشت برادر مرده تعبیر نموده است؛ اما چگونه پیشوایان بهائی به عنوان مظاهر غیبت و بدگویی می‌توانند توصیه به پرهیز از آن داشته باشند؟!