پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از ادعاهای احمدالحسن بصری، ادعای عصمت است. وی در این باره می‌گوید: «من معصوم هستم، اما نه به آن معنا که خطا نمی‌کنم. زیرا به تحقیق ثابت شده است که معصومین خطاهای زیادی مرتکب شده‌اند. من به این معنا معصوم هستم که مردم را از راه هدایت خارج نکرده و آنان را در گمراهی وارد نمی‌کنم!» آن‌چه در جمله‌ی فوق بدان پرداخته شده ادعای عصمت برای خود بوده و دخل و تصرف در معنای عصمت است. علامه مجلسی در مورد حیطه و گستره‌ی مفهوم عصمت  می‌گوید: «امامیّه بر عصمت پیامبران و ائمه(علیهم‌السلام) از گناهان کبیره و صغیره و اشتباهی و از روی فراموشی، قبل از نبوت و امامت تا ملاقات خدا اجماع دارند و کسی با آن مخالفت نکرده؛ جز شیخ صدوق و استادش ابن ولید که قائل هستند اسهاء از جانب خداوند ممکن است، نه سهوی که از جانب شیطان است و آن سهوی نیست که در محرمات و واجبات است بلکه در مباهات است.»(حیوة القلوب، ص 65) البته این استناد درحالی است که احمد بصری ادامه سخن شیخ صدوق را ذکر نکرده و نظریه ایشان را تقطیع کرده است. .(درسنامه‌ی جریان احمدالحسن، ص 127)

پی‌نوشت:
علامه مجلسی، حیوة القلوب، ج1، نشر سرور، 1384.
علی محمدی‌هوشیار، درسنامه‌ی جریان احمدالحسن بصری، نشر تولی، 1395.