پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ طبق روایات نشانه‌های زیادی قبل از ظهور و بعد از ظهور اتفاق می‌افتد که بعضاً به آن امدادهای غیبی و نشانه‌های حتمی وغیر حتمی می‌گویند. از جمله آن نشانه‌ها، ندای آسمانی یا صیحه آسمانی است، که توسط جبرئیل امین، در شب بیست وسوم ماه مبارک رمضان، انجام می‌شود و از نشانه‌های حتمی ظهور می‌باشد.[1]
اما طبق روایات زیادی از کتب معتبر شیعه و سنی، اتفاق عجیبی در سرزمین بیداء «میان مکه و مدینه» رخ می‌دهد، به نام خسف بیداء، که الان هم آن منطقه، بیداء نام دارد؛ حجاج هنگامی‌که از مدینه به طرف مسجد شجره حرکت می‌کنند، تابلوهای «بیداء» را در طرف راست جاده مشاهده می‌کنند.
در میان مکه و مدینه دشت پهناور و شن‌زاری است به نام بیداء، هنگامی‌که سپاه سفیانی، مدینه را قتل عام می‌کند، به قصد درگیر شدن با حضرت بقیة الله (ارواحنا فداه) به سوی مکه حرکت می‌کند. چون به سرزمین بیداء می‌رسد، جبرئیل امین به اذن خداوند به این سرزمین بانگ می‌زند: ای سرزمین بیداء، قوم ستمگر را نابود کن، پس زمین دهان باز می‌کند و همه آن‌ها را در کام خود، فرو می‌برد.[2]
پس خسف به معنای فرورفتن، بلعیده شدن، زیر آوار ماندن، و شکافته شدن زمین می‌باشد. براین اساس خسف بیداء، از نشانه‌های حتمی قیام جهانی آن حضرت است که در فاصله‌ ظهور و قیام رخ می‌دهد، و متصل به خروج حضرت می‌باشد.[3]

پی‌نوشت:

[1]. محمد بن ابراهيم‏ ابن أبي زينب، الغيبة للنعماني‏، محقق: علی اکبرغفاری، نشرصدوق، تهران، 1397ق، ص254، ح13« قَالَ الصَّيْحَةُ لَا تَكُونُ إِلَّا فِي شَهْرِ رَمَضَانَ لِأَنَّ شَهْرَ رَمَضَانَ شَهْرُ اللَّهِ وَ الصَّيْحَةُ فِيهِ هِيَ صَيْحَةُ جَبْرَئِيلَ ع إِلَى هَذَا الْخَلْقِ ثُمَّ قَالَ يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ ثُمَّ قَالَ ع يَكُونُ الصَّوْتُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ جُمُعَةٍ لَيْلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ فَلَا تَشُكُّوا فِي ذَلِكَ وَ اسْمَعُوا وَ أَطِيعُوا»
شيخ سليمان بن إبراهيم القندوزي الحنفي، ینابیع الموده لذوی القربی، تحقيق: سيد علي جمال أشرف الحسيني، نشر دارالاسوه، 1416ق، ج3، ص297باب ثامن والسبعون «قال علي بن موسى الرضا إن الرابع من ولدي ابن سيدة يطهر الله به الأرض من كل جوروظلم ، وهو الذي ينادي مناد من السماء يسمعه جميع أهل الأرض : ألا إن حجة الله قد ظهر عند بيت الله فاتبعوه ، فان الحق فيه ومعه»
[2]. ابوجعفر محمد بن جريرطبری، جامع البيان فى تفسير القرآن‏، مذهب:سنی، دارالمعرفه بیروت، 1412ق، ج22ص73-72، تفسیر سوره سباء آیه 51« وَ لَوْ تَرى‏ إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ‏ قال: هم الجيش الذي يخسف بهم بالبيداء» «ثم يخرجون متوجهين إلى مكة، حتى إذا كافوا بالبيداء، بعث الله جبريل، فيقول: يا جبرائيل اذهب فأبدهم، فيضربها برجله‏ ضربة يخسف الله بهم»
مسلم بن حجاج نیشابوری, صحیح مسلم, دارالفکربیروت لبنان, ج8 ص166 «فإذا كانوا ببيداء من الأرض خسف بهم فقلت يا رسول الله فكيف بمن كان كارها قال يخسف به معهم»             
الحافظ أبي عبد الله محمد بن يزيد القزويني ابن ماجه، سنن ابن ماجه، دارالفکر، ج2 باب جیش البیدا ح4063 و4064 «حتى يغزو جيش .حتى إذا كانوا بالبيداء ( أو بيداء من الأرض ) خسف بأولهم وآخرهم . ولم ينج أوسطهم»
الحافظ أبي داود سليمان بن الأشعث السجستاني، سنن أبي داود، تحقيق وتعليق سعيد محمد اللحام، دارالفکر، 1410ق،  کتاب المهدی، ج2ص310 « فيخرج رجل من أهل المدينة هاربا إلى مكة فيأتيه ناس من أهل مكة فيخرجونه وهو كاره فيبايعونه بين الركن والمقام ، ويبعث إليه بعث من الشام فيخسف بهم بالبيداء بين مكة والمدينة»
طبرسی، ترجمه مجمع البيان فى تفسير القرآن، مذهب:شیعه، انتشارات فراهانی، تهران،1360ش، ج‏20، ص: 295« پس خدا برانگيزاند لشگرى را بسوى او تا اين‌كه بدشت بيداء می‌رسند (بيداء مدينه) و به‌زمين فرو ميروند.»
[3]. محمد بن ابراهيم‏ ابن أبي زينب، الغيبة للنعماني‏، محقق :علی اکبرغفاری، نشرصدوق، تهران، 1397ق، ص252، ح9« لِلْقَائِمِ خَمْسُ عَلَامَاتٍ ظُهُورُ السُّفْيَانِيِّ وَ الْيَمَانِيِّ وَ الصَّيْحَةُ مِنَ السَّمَاءِ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ وَ الْخَسْفُ بِالْبَيْدَاءِ»