پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی سرکرده‌ی فرقه‌ی بابیه و مبشر بهائیت، که در ابتدا مدعی نیابت و بابیت امام زمانی شیعیان را کرد، در ادامه ادعای قائمیت و امامت نمود و مدعی شد که من همان مهدی موعودم! در مورد ادعای مهدویت علی‌محمد شیرازی باید گفت: کسی که خود را مدعی وصایت پیامبر اسلام و ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) می‌دانست، آیا ویژگی‌هایی را که در رابطه با امام زمان (ارواحنا فداه) در روایات اسلامی ذکر شده بود، دارا بود یا خیر! روایات متواتری در کتب فریقین، در تبیین اوصاف، ویژگی‌ها، نسب، چگونگی قیام، علائم قبل و پس از ظهور و نحوه‌ی حکومت حضرت ولیعصر (عجّل‌الله تعالی فرجه الشریف) اوضاع و شرایط عصر ایشان وارد گردیده است. برای روشن‌تر شدن هر‌چه بیشتر فساد و بطلان عقیده‌ی باب درباره‌ی مهدویت، با استفاده از این روایات به صورت فشرده و خلاصه به بعضی از مشخصه‌های فردی آن حضرت و ویژگی‌های قیام و حکومت وی اشاره می‌کنیم:
اول: آن حضرت مانند حضرت آدم و نوح و خضر عمری طولانی دارد. در این باره 318 روایت نقل شده است.[1] دوم: آن حضرت در غیبت طولانی به سر خواهد برد، به گونه ای که بسیاری از مردم در تردید می‌افتند، بلکه مرتد می‌شوند. در این زمینه 91 روایت، آمده است.[2]
سوم: نام آن حضرت، نام پیامبر اسلام و کنیه‌ی او کنیه‌ی پیامبر اسلام است. در این باره 48 روایت نقل شده است.[3] چهارم: نام پدر آن حضرت، حَسَن و نام مادرش نَرجس خاتون است.[4] 
پنجم: آن حضرت نهمین از اولاد امام حسین (علیه‌السلام) [5] هفتمین از اولاد امام محمدباقر (علیه‌السلام) [6] ششمین از اولاد امام صادق (علیه‌السلام) [7] پنجمین از اولاد امام کاظم (علیه‌السلام) [8] چهارمین از اولاد امام رضا (علیه‌السلام) [9] سومین از اولاد امام جواد (علیه‌السلام) [10] دومین از اولاد امام هادی (علیه‌السلام) [11] و فرزند امام حسن عسکری (علیه‌السلام) است. [12]
ششم: آن حضرت هنگام ظهور، از پیامبران نشانه‌هایی به همراه دارد؛ مثلا از حضرت سلیمان انگشترش [13]، از حضرت یوسف پیراهنش [14]، از حضرت موسی عصای او و سنگی که به وسیله آن دوازده چشمه زلال جوشاند [15]، همچنین پیراهنی که پیامبر در جنگ اُحُد پوشیده بود و نیز عمامه و زِرِه آن حضرت را به تن دارد و در حالی که شمشیر و پرچم وی را در دست دارد، قیام می‌نماید.[16]
هفتم: آن حضرت تشکیل حکومت خواهد داد و بر کل جهان مسلط خواهد شد [17] و بر همه‌ی ادیان پیروز خواهد شد و کسی بر روی زمین نخواهد ماند مگر آنکه مسلمان و موحد شود [18]، جهان را پر از عدل و داد می‌کند [19]، فرهنگ اسلامی گسترش می‌یابد، اقتصاد شکوفا می‌شود و رفاه اجتماعی به وجود خواهد آمد.[20]
به راستی آیا علی‌محمد شیرازی، فرزند محمدرضا بزاز و فاطمه بیگم متولد 1325 ق و متوفی 1266 ق، همان فرزند امام حسن عسکری (علیه‌السلام) و نرجس خاتون، متولد 255 ق است که مانند حضرت آدم، نوح و خضر (علیهم السلام) عُمر طولانی داشت؟ آیا علی‌محمد شیرازی، غیبت طولانی داشت که مردم درباره‌ی او به شک و تردید افتادند؟! و... . دریغا! مدینه فاضله‌ای که مهدی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) ایجاد خواهد کرد، کجا و فساد و تباهی که علی‌محمد شیرازی به بار آورد کجا!؟ خلاصه آنکه، کسانی چون علی‌محمد شیرازی که خود را مهدی موعود می‌دانستند، یا بیچارگانی مجنون یا جاه‌طلبانی پست یا دنیا دوستانی فاسد یا مأمورانی خائن و یا آشوب‌طلبانی فرومایه بودند؛ همان گونه افرادی که ادعاهای واهی آن‌ها را پذیرفته‌اند یا فریب‌خوردگانی گمراه شده یا ساده‌لوحانی بی‌اطلاع از امور و مسائل مهدویت و یا مُغرضانی مأمور بیگانه بوده‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. لطف الله صافی گلپایگانی، منتخب‌الأثر فی الإمام الثانی عشر، مؤسسه‌ی حضرت معصومه (علیها السلام)، اول، 1419 ق، ص 339-350.
[2]. همان، ص 316-329.
[3]. همان.
[4]. همان.
[5]. همان، ص264-261؛ در این‌باره 148 روایت ذکر شده است.
[6]. همان، ص 270-268؛ در این‌باره 103 روایت آمده است.
[7]. همان، ص273-274؛ در این‌باره 99 روایت ذکر شده است.
[8]. همان، ص279-278؛ در این‌باره 98 روایت بیان شده است.
[9]. همان، ص281-279؛ در این‌باره 95 روایت آمده است.
[10]. همان، ص283-282؛ در این‌باره 90 روایت ذکر شده است.
[11]. همان، ص 248؛ در این‌باره 90 روایت بیان شده است.
[12]. همان، ص290-285؛ در این‌باره 148 روایت آمده است.
[13]. محمد بن یعقوب کلینی، اصول کافی، تهران: دارالکتاب الاسلامیه، 1365 ش، ج 1، ص 232.
[14]. همان.
[15]. شیخ طوسی، الغیبة، تحقیق فارسی حصون، قم: مؤسسه‌ی معارف اسلامی، 1411 ق، ص 238.
[16]. محمد باقر مجلسی، بحارالأنوار، بیروت: مؤسسه الوفاء، 1404 ق، ج 52، ص 224.
[17]. همان، ج52، ص 378.
[18]. لطف الله صافی گلپایگانی، منتخب‌الأثر فی الإمام الثانی عشر، مؤسسه‌ی حضرت معصومه (علیها السلام)، اول، 1419 ق، ص 362، ح 5.
[19]. همان، (حدود 123 روایت در این‌باره نقل شده است).
[20]. احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت: دار صادر، بی‌تا، ج 3، ص 5.