با نگاهی به برخی منابع اهل سنت، پرده از این راز برداشته می‌شود.
ابوعبدالرحمن سلمی می‌گوید:
در حالی‌که حاکم نیشابوری در حصر خانگی بود و از ترس یاران عبدالله بن کرام نمی‌توانست در مسجد حاضر گردد به منزل وی رفتم، یاران عبدالله بن کرام منبر او را شکسته و او را خانه نشین ساخته بودند. از او خواستم تا درباره فضایل معاویه سخنی بگوید تا از این همه رنج و مشقت خارج گردد، اما او در پاسخ من دو مرتبه گفت: این‌گونه سخنان درباره معاویه از قلب من بر نمی‌آید.[3]
با توجه به این‌که در آن زمان کرامیه و پیروان عبدالله بن کرام از یک طرف، دشمنی و عناد خاصی با اهل بیت و به خصوص امیر المومنین (علیه‌السلام) داشته و از طرف دیگر، علاقه شدیدی به معاویه از خود نشان می‌دادند، این امر مسلم است که علت شکستن منبر حاکم و خانه نشین کردن وی این بود که وی پیوسته اخباری را در فضائل و مناقب امیر المومنین علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) بر فراز منبر نقل می‌کرد و حاضر به ذکر فضائلی هر چند ساختگی برای معاویه نبود که این مساله سخت بر پیروان عبدالله بن کرام گران آمد و دیگر نتوانستند سخنان وی در مناقب امیرالمومنین (علیه‌السلام) را تحمل کنند.
حال سوال این است که علت این همه بغض و کینه و دشمنی نسبت به اهل بیت و به خصوص امیر المومنین علیه السلام در طول تاریخ چه بوده است؟
چرا اهل سنت پیوسته از حریم و شخصیت صحابه رسول خدا صلی الله علیه و آله دفاع کرده و ساحت ایشان را به دور از هر گونه کبر ونفاق و ظلم می دانند و معتقد به عدالت و پاکی جمیع صحابه آن حضرت هستند اما نوبت به اهل بیت رسول خدا و در راس آن ها شخص امیر مومنان (علیه‌السلام) که می‌رسد، به ایشان حتی به عنوان یک صحابه در حد طلحه و زبیر و معاویه هم نمی‌نگرند تا چه رسد آن حضرت را برادر رسول خدا، پسر عمو و داماد آن حضرت و اعلم و افضل صحابه بدانند؟
چرا باید شخصی که دارای چنین جایگاه ویژه ای در میان اهل سنت است، به دلیل نقل فضائل امیر مومنان و عدم نقل فضائلی برای معاویه خانه نشین گردد؟!
آیا نمی‌توان دلیل این مساله را ترس از معرفت و شناخت مردم و عوام از جایگاه بلند و رفیع امیرالمومنین نزد پیامبر خدا و در نتیجه اعلمیت و افضلیت آن حضرت بر دیگران دانست که در نهایت منجر به این سوال می‌شود که چرا با وجود اعلم و افضل، غیر او خلیفه و جانشین رسول خداست؟

پی‌نوشت:

[1]. مقدمه تصحیح کتاب تاریخ نیشابور از محمد رضا شفیعی کدکنی
[2]. البته سُبکی تعداد مشایخ حاکم را ۲۰۰۰نفر می‌داند که ۱۰۰۰تن از آنها شیوخ او در نیشابور و ۱۰۰۰تنِ دیگر شیوخ وی در دیگر نقاط بوده‌اند.
[3]. سیر اعلام النبلاء ج17 ص 175 ، ذهبی سلفی موسسه الرساله بیروت