مزدک سردمدار یک نهضت عدالت‌خواه در عصر شاهنشاهی ساسانی بود که علیه ستمگری اشراف قیام کرد. اما طبق منابع تاریخی، به فرمان خسرو انوشیروان، در نیمی از روز، هشتاد هزار الی یکصد هزار مزدکی قتل عام شدند.

فردوسی در شاهنامه چنین می‌گوید: «بدو گفت هر كو برين دين اوست،‌ مبادا يكى را بِتَن مغز و پوست‏... بدان راه بد نامور صدهزار، بفرزند گفت آن زمان شهريار...

خسرو انوشیروان، پیروان مزدک را در جایی گرد آورد و همه را قتل عام کرد: «بكشتندشان هم بسان درخت، ز بر پاى و زيرش سر آگنده سخت». در ادامه سرنوشت مزدک را بیان می‌کند: «نگون بخت را زنده بر دار كرد، سر مرد بى‏‌دين نگون سار كرد... ازآن پس بكشتش بباران تير، تو گر باهشى راه مزدک مگير».

بنا بر متون تاریخی پس از قتل عام مزدکیان، موبدان زرتشتی کتاب‌ها و کتابخانه‌های مزدکی را نیز به آتش کشیدند، سپس هر چه توانستند در تحریف و ناپسند جلوه دادن آموزه‌های مزدک کوشیدند.