پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فخر رازی عالم بزرگ و مشهور اهل‌سنت، صاحب کتاب تفسیر مفاتیح الغیب، در ابتدای کتابش، در تفسیرِ «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیمِ» سوره حمد، پرسشی را مطرح کرده و می‌گوید: آیا «بسم‌الله الرحمن الرحیم» را در نماز باید بلند خواند، یا آهسته؟

فخررازی، بعد از بیان ادله و نقل مخالفین، این چنین نتیجه می‌گیرد: «همانا علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام در جمیع نمازهایش، «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» را بلند می‌خواند» و من معتقدم فرمایش علی علیه‌السلام، حجت محکمی است که با روایات مخالفین قابل خدشه نیست. زیرا به تواتر ثابت‌ شده است که علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام، «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» را بلند می‌خواند.

هر کس در دینش به علی اقتدا کند، قطعاً هدایت یابد، چون رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «خدایا حق را آنجا قرار ده که علی علیه‌السلام هست».[1]

فخر رازی در ادامه می‌گوید: «اگرچه ما در هر چیزی شک می‌کنیم، اما درجایی که تعارض بین سخن دیگران، با سخن علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام باشد، بدون هیچ شک و تردیدی و با قاطعیت، حکم به درستی سخن علی علیه‌السلام می‌دهم و با کمال میل آن را می‌پذیرم».[2]

بنابراین عمل علی بن ابی طالب علیه‌السلام برای ما حجت است و کسی که علی را در دینش، امام و پیشوا قرار دهد، قطعاً در دین و دنیا به ریسمان الهی چنگ زده است.[3]

پی‌نوشت:
[1]. «وَأَمَّا أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ كَانَ يَجْهَرُ بِالتَّسْمِيَةِ فَقَدْ ثَبَتَ بِالتَّوَاتُرِ، وَمَنِ اقْتَدَى فِي دِينِهِ بِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فَقَدِ اهْتَدَى، وَالدَّلِيلُ عَلَيْهِ قَوْلُهُ عَلَيْهِ السَّلَامُ: اللَّهُمَّ أَدِرِ الْحَقَّ مَعَ عَلِيٍّ حَيْثُ دَارَ». تفسير الرازی (مفاتيح الغيب أو التفسير الكبير)، فخرالدين رازی، ج1، ص180.
[2]. «وَنَحْنُ وَإِنْ شَكَكْنَا فِي شَيْءٍ فَإِنَّا لَا نَشُكُّ أَنَّهُ مَهْمَا وَقَعَ التَّعَارُضُ بَيْنَ قَوْلِ أَنَسٍ وَابْنِ الْمُغَفَّلِ وَبَيْنَ قَوْلِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ الَّذِي بَقِيَ عَلَيْهِ طُولَ عُمْرِهِ فَإِنَّ الْأَخْذَ بِقَوْلِ عَلِيٍّ أَوْلَى، فَهَذَا جَوَابٌ قَاطِعٌ فِي الْمَسْأَلَةِ». تفسير الرازی (مفاتيح الغيب أو التفسير الكبير)، فخرالدين رازی، ج1، ص181.
[3]. «أَنَّ الدَّلَائِلَ الْعَقْلِيَّةَ مُوَافِقَةٌ لَنَا، وَعَمَلَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ مَعَنَا، وَمَنِ اتَّخَذَ عَلِيًّا إِمَامًا لِدِينِهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى فِي دِينِهِ وَنَفْسِهِ». تفسير الرازی (مفاتيح الغيب أو التفسير الكبير)، فخرالدين رازی، ج1، ص182.