واژه اَوِستا که در خود کتاب نیامده به معنی دانش و شناخت است و با واژه «ودا»، نام کهن ترین کتابِ دینی هندوان هم ریشه‌است. بر روی هم اوستا را می‌توان به معنی «آگاهی‌نامه» یا «دانش‌نامه» دانست که آن را مرجع نامه نیز می‌نامند.
ریشه‌های این واژه «ابستاگ» درفارسي ميانه  و «آپستاواکا» (ستایش خدا) درفارسي ميانه است.
تاریخچه اوستا
بخش‌های اوستا در دوران مختلف توسط اشخاص متعدد تالیف شده‌است اما از آن میان فقط بخشی از سرودها از آنِ خودزرتشت است. مندرجات اوستا عبارتست از نیایش اهورا مزدا و امشاسپندان و دیگر ایزدان و مظاهر طبیعت و تکالیف انسان در جهان بهشت و دوزخ و داستان‌های ملی.
گویند پس از آنکه اسكندر مقدوني  قصر سلطنتی ایران را آتش زد اوستا را نیز بسوخت.بلاش اشكاني فرمان داد تا اوستای پراکنده را از شهرهای ایران جمع کنند.اردشير بابكان را مامور مرتب ساختن آن کرد. پسرش شاپوراول  کار پدر را تعقیب نمود و در نهایت آنرا به همان شیوه کهن به بیست و یک نسک بخش کردند و نامها و شرحِ این نسک‌ها در کتابِ پهلوی دينكرد و کتابهای دیگر آمده است. نسک‌های بیست و یک گانه اوستا به سه بهر بخش می‌شده‌است:

    نسکهایگاسانیک در دانش و کار مینوی.
    نسکهایداتیک در دانش و کار جهانی.
    نسکهایهاتکمانسریک در آگاهی از کردارهای میانِ جهانِ مینوی و جهانِ خاکی.

--------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت:

 1- اوستا، گزارش و پژوهش جلیل دوستخواه،
 2- اوستای کهن (متن کامل)، گزارش و پژوهش رضا مرادی غیاث آبادی،

کتاب زبان فارسي  و سرگذشت آن،