یکی از رفتارهای نابخردانه باستانگرایان آن است که خود را منشأ و مبدأ هر خیر و برکتی می‌دانند. این رفتار آنان سبب شده که مورد خنده و تأسف خردمندان جهان قرار بگیرند.

مثلاً می‌‌گویند که ما آریایی‌ها، چند هزار سال پیش، برای نخستین بار، برق را تولید کردیم و برای اثبات این ادعا، یک کوزه خالی به ما نشان می‌دهند! که بله، این یک باتری باستانی است! یا مثلاً می‌گویند ما آریایی‌ها نخستین تولیدکننده کفش آدیداس هستیم و آدیداس از ما الگو گرفت! (بنگرید)

اکنون این هموطن باستانگرا می‌گوید که ما آریایی‌ها نخستین پرور‌ش‌دهنده ماهی در دنیا بودیم و چینی‌ها از ما یاد گرفتند! می‌گوید: در شاهنامه چنین چیزی آمده است!

اما واقعیت آن است که در شاهنامه چنین چیزی نیامده است.

آن‌ها در پاسخ، این شعر را می‌خوانند و می‌گویند که در شاهنامه چنین آمده:

بپرداخت آب میانگاه خاک
بپرورد ماهی در آن آب پاک

ز جمشید ماند چنین یادگار
اگرچه برآمد بسی روزگار

هنرور شده خاک ایران‌زمین
بشد زان سپس سوی ماچین و چین

در پاسخ می‌گوییم: چهار نسخه از شاهنامه را به دقت دیدم ولی چنین شعری در شاهنامه نیافتم. عقلاً هم محاسبه کنیم، پرورش ماهی، مسئله‌ای است مانند پرورش سایر جانداران، هر انسانی می‌تواند در هر نقطه از زمین، به این قضیه دست پیدا کند. دشواری خاصی ندارد که نیاز باشد دیگران از ما یاد بگیرند. 

در پایان از این دست هموطنان می‌خواهیم کمتر دروغ بگویند. کمتر تاریخ را جعل کنند و با این خیال‌پردازی‌ها آبروی ایران و ایرانی را بازیچه خود نکنند.