در زیارتگاه پارس‌بانو (یکی از زیارتگاه‌های زرتشتیان)، این شعر از شاهنامه را دیدم: «چنین است سوگند چرخ بلند، که بر بیگناهان نیاید گزند». منظورشان این بود که پارس‌بانو (یک شاهزاده خانم ساسانی)، از دست سربازان عُمَر، فرار کرد و در دل کوه جای گرفت و چون بی‌گناه بود، آسیب ندید و خداوند او را از جفای اشرارِ لعنت‌شده حفظ کرد.

در پاسخ می‌گوییم: این شعر در شاهنامه آمده است. اما...

1. فردوسی این سخن را از قول یک موبد نقل کرده است.
2. این شعر، درست نیست. شبیه ضرب المثل «بی‌گناه تا پای جوبه دار می‌رود، اما بالای دار، نه». چون ما بی‌گناهان زیادی را در تاریخ می‌شناسیم که آسیب دیدند، گزند دیدند و خونشان بر زمین ریخته شد.
3. دین زرتشتی که این همه آسیب دید، آیا می‌توان گفت گنهکار بوده است؟