بسیاری از هموطنان زرتشتی، به سبب صدها سال زندگی مسالمت‌آمیز با مردم مسلمان (و به ویژه شیعه)، با ادبیات و اصطلاحات اسلامی-شیعی آشنا و عجین شدند. آنان با اینکه مسلمان نیستند و طبیعتاً خدای خود را «الله» نمی‌خوانند، اما بسیاری از ایشان از عباراتی چون «الحمدلله» استفاده می‌کنند. حتی در موزه زرتشتیان کرمان وقف‌نامه‌ی زرتشتیان را دیدم که ابتدا آن با نام الله و عبارت «بسم الله» آغاز شده بود. جالب‌تر اینکه در یک دیدار با یک زرتشتی، هنگام جدایی، به رسم شیعه، با لفظ «یا علی» با من خداحافظی کرد.

زرتشتیان سنتی، این آداب و رسوم را به عنوان بخشی از هویت ایرانی پذیرفته‌اند. ایرادی هم ندارد. اما برخی از جریان‌های باستانگرای ضد اسلامی، به سبب اختلالات شخصیتی و قلب‌های پر از کینه و نفرت، از پاپ، کاتولیک‌تر و از زرتشت، زرتشتی‌تر هستند.

در این گفتگوی تصویری برخط، هموطن زرتشتی در پاسخ به احوال‌پرسیِ یک باستانگرای برانداز، می‌گوید: «الحمدلله». اما آن باستانگرای برانداز، تا چند دقیقه از این لفظ مبارک (و پر از انرژی مثبت)، ابراز ناراحتی و نارضایتی می‌کند. تاریکی روح و آلودگی ذهن، انسان را به جایی می‌رساند که حتی از کلمات مثبت و عبارات خوب (مثل الحمد لله) هم ابراز ناراحتی می‌کند، فقط به این جُرم (!) که واژه‌ای است برخاسته از فرهنگ مسلمانی!