پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در روايات اسلامی كه از طريق شيعه و اهل‌تسنن نقل شده، از زبان پيامبر (صلى‎الله عليه‌وآله) و امامان معصوم (عليهم‎السلام) در شأن و مقام ارجمند ام‌المؤمنین حضرت خديجه كبري (سلام‌الله‌علیها) سخن فراوان با تعبيرات گوناگون به ميان آمده است.

از جلوه‌های شخصیتی ممتاز آن حضرت، مقام  والای ایشان در پیشگاه الهی است. خداوند متعال بارها موقعيت و مقام خديجه را از طرق گوناگون آشكار نموده و از منزلت رفيع او در درگاه الهی پرده برداشته است كه به نمونه‌هايی اشاره می‌شود:

1.تحیت خدای متعال بر خدیجه (سلام‌الله‌علیها)

بزرگداشت حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) از سوی پروردگار کاری کرده که وی از ستایش ستایشگران و وصف واصفان بی‌نیاز باشد. خدیجه (سلام‌الله‌علیها) را نزد خدای تعالی منزلتی عظیم بوده است، چندان که جبرئیل را فرمان داد تا به‌واسطه بنده و فرستاده‌اش حضرت محمد (صلى‎الله‌عليه‌وآله) تحیت و سلامش را به آن بانو برساند و پیامبر (صلى‎الله‌عليه‌وآله) نیز آن را به همسرش ابلاغ نمود و در پی آن جان شریف خدیجه (سلام‌الله‌علیها) از سرور و شادمانی آکنده شد و در پاسخ تحیت و سلام خداوند گفت: اللهُ السَّلامُ وَمِنْهُ السَّلامُ وَعَلی جَبْرئیلَ السَّلامُ؛ پروردگار همانا خود سلام است و سلام از او به‌سوی اوست و بر جبرئیل سلام. [1]

خدای تعالی این نشان ارزنده را بر گردن خدیجه (سلام‌الله‌علیها) آویخت و بر او تحیّت و سلام فرستاد و الطاف خویش را ارزانی او داشت تا به سبب خدماتش به رسول خدا (صَلَّى‎اَللَّهُ‎عَلَيْهِ‎وَ‎‎آلِهِ) و اخلاصی که در دین داشت و ثروت بسیاری که در راه یاری اسلام هزینه کرده بود، او را تکریم کرده باشد.

2. مباهات ذات اقدس الهی به حضرت خدیجه کبری (سلام‌الله‌علیها)

مباهات استمراری ذات اقدس الهی به حضرت أم المؤمنین خدیجه کبری (سلام‌الله‌علیها) دلالت بر تجلیل و تعظیم دائمی از مقام ممتاز حضرت خدیجه کبری (سلام‌الله‌علیه) دارد. «یا خديجه (عليها السَّلام)... فانّ الله عزّوجلّ ليباهی بک کرام ملائكته كلّ يوم مراراً؛ [2] ای خديجه (علیهاالسلام)! خداوند عزوجل روزی چندین بار به عظمت تو در نزد ملائکه مقربش مباهات می‌کند».

مباهات از ریشه (بهی) به معنای مفاخره به وجود و جود و حسن شيء است و «إنَّ اللَّهَ لَيُبَاهِي بالعبد» يعني قرار دادن شيء در محل قرب و کرامت خویش؛ و تجلیل شخص و تعظیم او به سبب مقام ممتاز از مکارم و مناقبی که آن شخص واجدش شده است. [3] ذات اقدس الهی در کلام نورانیش به مباهات خویش بر حضرت أم المؤمنین حضرت خدیجه کبری (سلام الله عليها) با لسان تأكيدی (ل + يباهی) تصريح می‌فرمايد و در این کلام الله عزوجل نکاتی نهفته است:

- فاعل فعل مباهات، ذات اقدس الهی است.

- مخاطب این کلام نورانی و ابلاغ این حدیث قدسی از جانب وجود ذی‌وجود حضرت ختم رسل، محمد مصطفی (صَلَّى‎اَللَّهُ‎عَلَيْهِ‎وَ‎‎آلِهِ) است.

- و خداوند متعال در این حدیث شریف بر حضرت ام المومنین، نزد کرام ملائکه‌اش (یعنی ملائکه مقربش) مباهات می‌ورزد.

- و این مباهات استمراری و دائمی است؛ «كلّ يوم مراراً؛ هر روز، چندین بار»

جميع این موارد قرائنی است تا مخاطب را به مقام قرب آن حضرت در پیشگاه خداوند دلالت کند. به‌خصوص مباهات تأکیدی و استمراری ذات اقدس الهی به آن حضرت، دلالت بر تجلیل و تعظیم دائمی از مقام ممتاز ایشان می‌باشد.

پی‌نوشت:

 [1].ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابة، ج۴، ص ۴۰۸؛ ابن جوزی، عبدالرحمان بن علی، صفه‎الصفوة، ج ۲، ص ۳؛ ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج ۲، ص ۱۱۳.

[2]. علامه مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۱۶، ص ۷۸

[3]. طریحی، فخرالدین، مجمع‌البحرین، ج ۱، ص ۶۸؛ المصطفوي، حسن، التحقيق في كلمات القرآن الكريم، ج۹، ص ۳۸