پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیوریتان‌ های مسیحی از قرن 17 تا 19 میلادی از سران دولت های غربی به ویژه‌ انگلستان درخواست ‌کردند تا به منظور به دست آوردن حقوق برای یهودیان، اقدامات سیاسی کند تا آنان به سرزمین مقدس فلسطین مهاجرت کنند.[1] انگلستان هم این وظیفه را پذیرفت و تعهد کرد به ایده تأسیس یک میهن ملی یهودی در فلسطین جامه عمل بپوشد.[2]

این فرصت برای انگلستان در میانه جنگ جهانی اول به وجود آمد و به سرعت به این کار اقدام کرد. دو عامل مهم سبب شد انگلستان، سیاست خود را در مورد فلسطین در این موعد خاص اعلام کند.

نخستین عامل، ورود رسمی آمریکا به جنگ جهانی اول در آوریل ۱۹۱۷ بود. این جنگ برای کشورهایی مانند انگلیس نگران ‌کننده بود. انگلیس و فرانسه برای پیروزی و تقویت جبهه خود شدیداً نیاز به شرکت آمریکا در جنگ داشتند. از آن‌جا که سیاست آمریکا دست صهیونیست‌ های مسیحی بود، انگلیس وارد مذاکره با صهیونیست ‌ها شد و نتیجه مذاکره آن شد که صهیونیست ‌ها آمریکا را به هر نحوی شده وارد جنگ ‌کنند، اما در مقابل انگلیس باید مصوبه‌ ای مبنی بر تشکیل دولت یهود در فلسطین صادر کند.

طراح اصلی این نقشه بزرگ جیمز مالکوم، سرمایه ‌گذار، تاجر اسلحه و روزنامه ‌نگار ارمنی- ایرانیِ ساکن بریتانیا بود که در خاطرات او آمده است: «مذاکرات فراوانی با رهبران سیاسی آمریکا انجام دادم و سرانجام در بهار سال 1917، آمریکا را وارد جنگ کردم.»[3]

بِراندیس، رهبر حرکت صهیونیستی آمریکا و از دوستان ویلسون، حمایت ویلسون را از تئوری صهیونیسم کسب کرد. ویلسون چنین اظهاراتی دارد: «من خود به عنوان یک فرزند کشیش پروتستان در مقابل سرزمین‌های مقدس و بازگرداندن آن به صاحبان اصلی آن احساس وظیفه می ‌نمایم».[4]

دومین عامل مربوط به انقلاب فوریه ۱۹۱۷ روسیه بود که غذا چنان کمیاب شده بود که حتی مردم مطیع قانون نیز دست به شورش زدند. انبوه کارگران کارخانه ‌ها نیز که بر اثر فشار جنگ جهانی اول، دیگر رمقی در تن ‌شان باقی نمانده ‌بود، دست به تظاهرات زدند.[5]

 در پی این انقلاب، جوانان یهودی این کشور برای پیوستن به حزب کمونیست، به رهبری ولادیمیر لنین[6] که مخالف ادامه جنگ توسط روسیه بود، تمایل زیادی از خود نشان می دادند. همین عامل موجب شد «جنرال مکدونف» رئیس سازمان جاسوسی انگلستان از دولت متبوع خود بخواهد که هر چه زودتر فلسطین را به عنوان میهن ملی یهود اعلام کند، تا جوانان یهود به جای پیوستن به احزاب انقلابی مخالف انگلستان به ایدئولوژی ارتجاعی و استعماری صهیونیسم رو بیاورند.[7]

پی نوشت:
[1]. Yona Malachy, Zionism in: Encycolopedia judaica, Jerusalem: Keter PUBLISHING HOUSE LtD. 2007, vol. 21, p. 621; Jacob Katz, Zionism in: Encycolopedia judaica, vol. 21, p. 542
[2]. شون لنگ، تاریخ قرن بیستم، ترجمة مهرک ایوانلو، تهران: آونددانش، 1392، ص 77؛  سید محمد شیرازی، دنیا بازیچة یهود، ترجمة سیدهادی مدرسی، اصفهان: حجت، 1378، ص 46- 47
[3]. شون لنگ، تاریخ قرن بیستم، همان؛  سید محمد شیرازی، دنیا بازیچة یهود، همان
[4]. Edward Tivnan,  the lobby: Jewish Political Power and American foreign Policy, Simon & Schuster, New York, 1987, p. 17- 18
[5]. انقلاب فوریه، از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
[6]. لنین، نظریه‌پرداز مارکسیست و انقلابی کمونیست روسی، رهبر انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و بنیانگذار دولت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود. او از سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۲۲، نخست ‌وزیر روسیه و از سال ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۴ نخست ‌وزیر اتحاد جماهیر شوروی بود. لنین و رهبران کمونیست کشور، روسیه را از جنگ جهانی اول بیرون کشیدند و در جنگ داخلی روسیه پیروز شدند.( ولادیمیر لنین، از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد)
[7]. محمد امیر شیخ نوری، صهیونیسم و نقد تاریخ نگاری معاصر غرب، تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، 1388، ص 184