پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ گرچه مسیحیان امروزه داعیه ی محبت دارند، از آزادی ادیان و صلح سخن می رانند و از ممانعت تبلیغ مسیحیت در بعضی کشورها از جمله ایران سعایت می کنند اما نگاهی به تاریخ مسیحیت، خصوصاً اوایل به رسمیت شناخته شدن این دین، نشان می دهد پیروان پولس، خیلی رابطه ی خوبی با تحمل عقیده ی مخالف ندارند.

مسیحیت دینی است که به محض قدرت گرفتن، اجازه ی اظهار وجود به اعتقادات غیر را نداد و از همان اول برای مبارزه ی شدید با باورهای سنتی رومیان شمشیر کشید. البته مشخص است که ممانعت از گسترش خرافات و عقائد ضالّه امری پسندیده و بجاست؛ اما کسانی که دم از آزادی  هر عقیده ای می زنند، نباید عقاید دیگر را سرکوب کنند هرچند باطل باشد.

بعد از اینکه مسیحیت در امپراطوری روم به دینی رسمی مبدل شد و در سال 325 امپراطور کنستانتین این دین را پذیرفت (که البته این گزاره سخت مورد تردید است) مسیحیان، آزادانه می توانستند به اعمال و شعائر دینی خود عمل کنند. اما سال ها بعد  امپراطور مسیحی، تئودسیوس به وجود مسیحیت در کنار عقاید دیگر بسنده نکرد و حکم به تک دینی در امپراطوری را داد. او در سال 392 طی فرمانی داشتن هر نوع اعتقادی غیر از مسیحیت( دین رایج آن زمان بت پرستی بود) را مساوی با جرم دانست و طبیعتا مجازات هم برای مجرمین وضع کرد. شرح دستور تئودوسیوس چنین است:

«از امروز به بعد، هیچ کس از هیچ نژاد و طبقه ای، کارمند باشد یا کسی که محترمانه بازنشسته شده است؛ کسی که از ابتدا قدرتمند بوده یا از نظر شان و اقبال وضیع (فرومایه) باشد، در هیچ جا و هیچ شهری اجازه نخواهد داشت (حیوانی) بیگناه را برای مجسمه های بی روح قربانی  کند. او نباید با آتش، خدای خانواده را به وسیله قربانی ویژه ای محترم بشمرد، گویا که آن روح خانه یا پنات ها  Penates[1] هستند و چراغ بیفروزد؛ بخور بسوزاند؛ یا خلقه گل بر آن بیاویزد. اگر  کسی به منظور انجام قربانی، حیوانی را ذبح کند یا از احشای در حال سوختن پیشگویی کند، باید از باب خیانت، به مجازات مناسب محکوم شود. او با یک کیفرخواست قانونی محکوم خواهد شد؛ گرچه درصدد برهم زدن امنیت شهریاران و رفاه آنان برنیامده باشد. همین طور است جرایمی از قبیل آرزوی لغو قوانین، جاسوسی برای چیزهای غیرقانونی، افشای مسائل محرمانه، تلاش برای دستیابی به چیزهای ممنوع، درصدد نابودی رفاه دیگری برآمدن یا وعده هلاکت دیگری را دادن.

اگر کسی با سوزاندن بخور، مجسمه های ساخته شده به دست کارگری فانی یا کسانی که باقی هستند را احترام کند یا کسی با تمسخر، آنچه را ساخته، به وسیله درختی که دسته گل بر گرد آن است یا مذبحی از چمن احترام کند، با اینکه چنین عبادتی سودمند نیست، اما بی حرمتی وی به دین کامل است. او به سبب توهین به مقدسات[مسیحیت] مجرم است و با از دست دادن خانه یا ملکی که در آن طبق خرافه بت پرستان عبادت کرده است، مجازات خواهد شد. اگر ثابت شود مکان هایی که در آنها بخور سوزانده می شود به کسانی تعلق دارد که بخور را می سوزانند باید همه آنها مصادره شود. اگر کسی در معابد یا مکان های مقدس عمومی یا ساختمان ها و میادین متعلق به دیگری با این نوع قربانی خود را به خطر اندازد و آشکار شود که او این اعمال را بدون آگاهی مالک انجام داده، باید بیست و پنج پیمانه طلا جریمه بپردازد. این جریمه را برای کسانی که این گناه را نادیده می گیرند، علاوه بر آنانی که قربانی می کنند قرار دهید.»[1]

چنانکه از نظر گذشت، قدرتمند شدن مسیحیت مساوی بود یا قلع و قمع عقیده ی مخالف، اما امروزه مسیحیان، مخصوصا جریان تبشیری از سر نادانی یا خباثت، گذشته ی دین خود را فراموش کرده و ادعای آزادی عقیده ی مخالف سر می دهد!

پی نوشت:
[2].  خدایان خانواده و خاندان نزد رومیان
[1]. مسیحیت از لابلای متون،  وان وورست، جواد باغبانی، عباس رسول زاده، نشر موسسه امام خمینی(ره)، ص 139