احمدالحسن خواب را به عنوان یکی از شهادت‌های پروردگار بر خود دانسته و آن را حجت قطعی برای اثبات خود معرفی کرده است.[1] به عبارتی هرکسی وی را در خواب ببیند، نشانه‌ی برحق بودن اوست. وی علاوه برآن، اولین آشنایی خود با حضرت مهدی(علیه‌السلام) را در قالب خواب، تعریف می‌کند. البته این نوع ادعاها در میان فرقه‌ها و جریان‌های انحرافی تازگی نداشته و حتی بسیاری از مدعیان دروغین مهدویت نیز از این روش بهره برده‌اند. در حقیقت، خواب و رؤیا بر دو نوع است: خوابی که فاقد تعبیر است و به آن رؤیاهای کاذبه می‌گویند و دوم خوابی که تعبیر دارد و خواب‌های صادقه است ولی حجیت ندارد. مرحوم نراقی در این خصوص می‌فرماید: «دیدار معصوم در خواب، فرع آن است که او را در بیداری دیده باشیم وگرنه چگونه می‌توان گفت، آن‌که را در خواب دیده‌ایم همان معصوم است. لذا آنچه مسلم است حجیت کلام معصوم در بیداری و وضع عادی است، نه در خواب و رؤیا.» [2] و قابل توجه این‌که، تاکنون هیچ پیامبر و جانشینی از جانب خداوند به‌واسطه‌ی خواب و رؤیا به مردم معرفی نشده و حتی رسالت هیچ پیامبر و وصیّی در خواب به وی اعطا نگردیده و این از دلایل کذب بودن جریان احمدالحسن است.[3]

پی‌نوشت:
[1]. الجواب المنیر، ج 1، ص 7.
[2]. مناهج الاحکام، ص 232.
[3]. درسنامه‌ی جریان احمدالحسن، ص 171.