یکی از جاذبه‌هایی که در عرفان‌های کاذب، برای جذب مخاطب وجود دارد،  موضوع (مدیتیشن) است.  انسان ها برای رهایی از خستگی و مشغله های روزمره زندگی به دنبال پناه گاهی می گردند، که در آن جا تمرکز کرده و ذهن خود را از مشغله های دنیایی خالی کنند؛ اما به دلیل عدم شناخت آموزه های عرفان اسلامی، گرفتار آموزه های معنویت های کاذب می شوند، که یکی از آن ها (مدیتیشن) است.

حقیقت آن است، مدیتیشنی که توسط عرفان‌ های کاذب تبلیغ می شود، فقط انسان را از مشغله های ذهنی به مدت کوتاهی رهانیده و برای رسیدن افراد به آرامش حقیقی که همان خداوند متعال است، هیچ برنامه مشخص و جامعی ندارد.

اما در معنویت و عرفان اصیل اسلامی، تمرکز و آرامشی مورد تایید است که، انسان را از زرق و برق دنیا جدا کرده و او را به وجود نامتناهی خداوند متعال برساند. 

بنابراین مدیتیشنی که در عرفان های کاذب به افراد معرفی می شود، با مراقبه اسلامی تفاوت ماهوی داشته و هرگز نمی تواند انسان را به آرامش حقیقی و مستمری که درمراقبه اسلامی مورد توجه است برساند.

نهایت نتیجه‌ای که مدیتیشن می تواند برای افراد داشته باشد، خالی کردن موقت ذهن از برخی امورات و مشغله های دنیایی در مکان و زمانی خاص است. در حالی که برای رسیدن به آرامش در مراقبه اسلامی هیچ زمان و مکان خاصی وجود ندارد. 

بنابراین این روش هرگز نمی تواند مسیر درستی باشد که انسان ها برای رسیدن به آرامش حقیقی و مستمر، از آن استفاده کنند.