پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نماینده تشکیلات جهانی بهائیت در راستای سیاست اسلام هراسی و ایران هراسی و همچنین ترویج گفتمان جهانی نفرت علیه جمهوری اسلامی ایران مدعی شد: «حکومت حتی به مردگان بهایی هم رحم نکرد و کلیه گورستان‌های بهاییان در شهرها و روستاهای ایران مصادره و تخریب شد. برای آن که اثری از محل دفن بهاییان باقی نماند، در زمین‌های مصادره شده نیز بناهای جدیدی ساختند».[1]

تشکیلات بهائیت همچنین، علّت برخورد ادعایی حکومت اسلامی با بهائیان در ایران را پافشاری آنان بر عقیده معرفی می‌کند: «پافشاری بهاییان بر اعتقادات مذهبی‌ خود، مشکل جدیدی را پیش روی حکومت ایران قرار داد. کلیه قبرستان‌های بهاییان مصادره و تخریب شده بودند و آن‌ها محلی برای دفن اموات‌ خود نداشتند».[2]

اما دروغ شاخ دار تشکیلات بهائی مبنی بر تخریب تمامی قبرستان‌های بهائی، در حالیست که اقدام‌های صورت گرفته علیه تعداد بسیار محدودی از قبرستان‌های بهائیت توسط جمهوری اسلامی، از سه حال نمی‌تواند خارج باشد:

اول: «مصادره زمین قبرستان به علت قرار گرفتن در زمره اموال شرکت امناء»: شرکت امناء، بنگاهی اقتصادی بود که پس از وفات شوقی افندی پیشوای بهائیت، به دلیل نبود تشکیلات رسمی بهائی در ایران تاسیس شد و صاحب تمامی اموال تشکیلات بهائیت در ایران گردید. اموالی که در ایران، دارای ارزش مالی قابل ملاحظه‌ای بود.[3] اموال گزافی که تشکیلات بهائیت با مصادره دارایی برخی بهائیان، موقوفات، فرارهای مالیاتی، زد و بندهای تجاری و فعالیت‌های غیرشفاف اقتصادی گرد آورده بود.

پس از انقلاب اسلامی ایران، از آنجایی که تشکیلات بهائیت نقش بسیاری در حاکمیت و زد و بندهای رژیم پهلوی و سرکوب و چپاول دارایی‌های مردم داشت، تمامی اموالش از جمله اموال شرکت امناء، به نفع بیت المال مصادره گردید.[4] برخی از زمین‌های گورستان‌های بهائی در ایران نیز جزء این املاک قرار داشت و در اختیار حکومت ایران قرار گرفت. با توجه به این شرایط، هیچ فرد یا گروهی بدون کسب اجازه از حکومت، حق دست درازی به اموال عمومی را ندارد؛ لذا دفن اموات بدون اجازه حکومت، بر خلاف قانون است؛ همان قانونی که بهائیت خود را موظف به اطاعت از آن می‌داند.[5]

دوم: «صورت دومی که ممکن است با قبرستانی برخورد شود، تصرف در اراضی فاقد مجوز دفن از مراجع ذیصلاح می‌باشد». در این صورت نیز مشهود است که هیچ فرد و گروهی در هیچ کشوری، قادر نخواهند بود که در مکان‌های فاقد مجوز دفن، اقدام به دفن اموات نمایند. به عنوان مثال، دفن میت در نزدیک منابع آبی و یا زمین‌های کشاورزی بالادستی که موجب آلودگی محیط زیست آن منطقه می‌گردد، در همه جا و برای همه کس غیر‌قانونی بوده و با متعرضان آن، برخورد قانونی می‌شود.

سوم: «قرار گرفتن قبرستان در بافت شهری». این صورت نیز یکی از بدیهی ترین قوانین شهری است که اجازه دفن اموات، در نقاطی که درون بافت شهری باشد به فردی داده نخواهد ‌شد. از این‌رو شهرداری‌ها موظف به ایجاد و احداث قبرستان در محل مناسب هستند.

البته بازهم پیروان بهائیت به بهانه‌ی اعتقادی (مبنی بر ممنوعیت دفن اموات در فاصله بیش از یک ساعتی از محل فوت فرد [6])، سعی در قانون شکنی و مظلوم نمایی دارند. این در حالی است که حتی خود پیشوایان بهائی هم به این حکم پایبند نبوده‌اند و بقایای جسد علی محمد باب را از ایران به عکا (در فلسطین اشغالی) منتقل کردند.[7]

در غیر این این سه مورد، شاهد آنیم که هرکجا بهائیان از قانون حکومت پیروی کردند، با هیچ مشکلی مواجه نشده و از قبرستان‌هایی آباد برخوردار بوده‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال‌های خبری تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. همان.
[3]. چنان که جناب شوقی در کتاب قرن بدیع در این خصوص گفته است: «در ایران، مهد امرا... متعلقات امریه که به صورت اراضی و ابنیه اداری و مدارس و سایر مؤسسات دیگر موجود است به نحو قابل ملاحظه‌ای بر وسعت و عظمت دایره موقوفات محلی بهائی در سراسر کره ارض افزوده و مایه مزید اعتبار و حیثیت آن‌ها گردیده است»: شوقی افندی، قرن بدیع، قسمت چهارم، ترجمه نصراله مودت، موسسه ملی مطبوعات امری، 123 بدیع، ص 54.
[4]. جهت مطالعه بیشتر، مراجعه کنید به مقاله: تشکیل شرکت امناء در واشینگتن
[5]. «هرکسی در امور سیاسیه مداخله کند و خارج از وظیفه‌ی خویش حرفی بزند و یا حرکتی نماید، همین کافی است که بهایی نیست و دلیل دیگر نمی‌خواهد»: اشراق خاوری، گنجینه احکام و حدود، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 267.
[6]. ر.ک: حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 123، بند: 130.
[7]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: حکایت بهائیان از جسد علی‌محمد باب !