پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سعید رضایی از رهبران پیشین تشکیلات بهائیت در مصاحبه با یک رسانه برانداز، رفتار حکومت ایران با بهائیان را بی فایده خواند. رضایی در بیان علت زندانی شدن خود و رهبران تشکیلات بهائی در ایران گفت: «عمده اتهام‌های رهبران جامعه بهایی «جاسوسی»، «فعالیت تبلیغی علیه نظام» و «راه‌اندازی و گسترش تشکیلات غیرقانونی» عنوان شده بود. 

رضایی با معرفی دوران بازجویی به عنوان سخت ترین دوره‌ی محکومیتش، اتهام جاسوسی را از بهائیان رد کرد و در خصوص گزارش دهی بهائیان به ارگان‌های خارجی توضیحی نداشت. او همچنین در روایت از جلسه‌های دادگاه اشاره کرد: «اداره ضدجاسوسی وزارت اطلاعات نامه‌ای صادر کرده بود که تا تاریخ دستگیری ما، هیچ مدرک و دلیلی دال بر جاسوسی‌مان وجود ندارد. یعنی خود وزارت اطلاعات این مساله را عنوان کرده بود». رضایی همچنین نافرمانی از قوانین زندان در پوشیدن لباس فرم برای مراجعه به بیمارستان را دلیل مظلومیت خود برشمرد و موفقیت پروپاگاندای بهائیان علیه حکومت ایران را با توسل به مظلوم نمایی ستود.[1]

اما در بررسی اظهارات این رهبر تشکیلات بهائی در ایران ذکر نکته را به اختصار لازم می‌دانیم. پیش از نقد گفتار سعید رضایی، یادآور می‌شود که نگارنده از دید یک منتقد (نه اُرگان اطلاعاتی یا قضائی) و با مد نظر داشتن تعالیم و عملکرد پیشوایان و تشکیلات بهائیت این مختصر را می‌نگارد:

اول: یکی از جرایمی که برای رهبران تشکیلات بهائی برشمرده شد، راه اندازی و گسترش تشکیلات غیرقانونی بوده است. اتهامی که توسط این عضو تشکیلات بهائی رد شد. اما ماجرا چیست؟

پس از صدور حکم دادستانی کشور در سال 1362 ش بر تعطیلی تشکیلات بهائیت در ایران [2]، محفل روحانی بهائیان ایران، اقدام به ارسال نامه‌ای به دادستانی کشور می‌کند و در یکی از بندهای آن مدعی می‌شود: «کلیه‌ی مراکز بهائیت در ایران تعطیل است و از این‌رو، کسی در ایران بهائی شناخته نمی‌شود».[3]

اما در عمل، تشکیلات بهائیت به تعهد خود پایبند نبود و با تغییر نام و حفظ کارایی محافل خود، اقدام به ابقاء تشکیلات بهائیت در پوشش هیئت یاران ایران نمود. اقدامی که با شناسایی، سرانجام در سال 1387 ش، به دستگیری هفت عضو اصلی آن انجامید. پس از آن برای بار دیگر نیز، دادستان وقت، مجدداً تمامی فعالیت‌های تشکیلاتی بهائیت را در هر رده‌ای غیرقانونی اعلام کرد:

«تشكيلات فرقه ضاله بهائيت در تمامی رده‌ها غيرقانونی و غيررسمی بوده و وابستگی آن‌ها به اسرائيل و ضديت آن‌ها با اسلام و نظام اسلامی محرز و خطر آن‌ها برای امنيت ملّی مدلل و مستند است و لازم است با هر نوع تشكيلات جايگزين نيز كه در حكم بدل از اصل عمل نمايند، طبق مقررات برخورد شود».[4] با این حال چگونه سعید رضایی به عنوان یکی از اعضای تشکیلات بهائی در ایران، جرایم محرزی چون حفظ و به راه اندازی تشکیلاتی غیرقانونی در کشور را اتهام می‌داند؟!

دوم: از دیگر مواردی که رضایی آن را برای اعضای تشکیلات غیرقانونی بهائی در ایران تهمت دانست، می‌توان به تبلیغ علیه نظام و جاسوسی اشاره کرد. این در حالیست که با نگاهی گذار به کانال‌های رسمی و غیررسمی تشکیلات بهائیت در کشور و همسویی بهائیان در ضدّیت با انقلاب اسلامی، از آشوب‌های 88 گرفته تا اعتراضات 96 و... به شانتاژ رضایی در این موارد نیز پی خواهیم برد.[5]

البته سابقه‌ی خیانت آلود بهائیت محدود به دوران جمهوری اسلامی نبوده و تاریخ، حکایت از جاسوسی رهبران و پیروان فرقه‌ی بهائی از ابتدای تشکیل تا کنون دارد. اعضای تشکیلات بهائی هرکجا که باشند، مأمور به جمع آوری اطلاعات و ارسال به بیت العدل در اسرائیل هستند تا اطلاعات در اختیار کشورهای حامی تشکیلات جاسوس پرور بهائیت قرار گیرد.[6]

سوم: سعید رضایی مدعی می‌شود که وزارت اطلاعات تا زمان دستگیری اعضای تشکیلات بهائی، سندی دالّ بر جاسوسی اعضای آن نداشته است. این بدان معناست که پس از دستگیری اطلاعاتی در خصوص جاسوسی تشکیلات مخفی و مرتبط با اسرائیل کشف شده است. چرا که در غیر این صورت، بیان می‌کرد در طول محاکمه اعضای تشکیلات مخفی و غیرقانونی بهائی، سندی دالّ بر جاسوسی اعضاء پیدا نشد.

چهارم: جالب است بدانیم که رهبران تشکیلات غیرقانونی بهائیت در ایران، نه تنها در پیروی از قوانین کشوری و انحلال تشکیلات خود تعهدی نداشت، بلکه حتی در زندان نیز به نافرمانی‌های خود ادامه می‌داد. تا جایی که سعید رضایی از لجاجت خود در نافرمانی از اولیای امر برای پوشیدن لباس فرم زندان برای مراجعه پزشکی با افتخار یاد می‌کند! این واقعیت فرقه‌ایست که بر اساس عقاید دروغینش، به دروغ خود را پیرو بی‌قید و شرط حاکمیت معرفی می‌کند؛ فرقه‌ای که پیشوایانش اطاعت از حاکمیت را امر قطعی الهی دانسته و هیچ استثایی برای نافرمانی پیروانشان از حاکمیت قائل نشده‌اند.[7]

البته که این گفتار از جانب پیشوایان و تشکیلات بهائیت ظاهرسازی است؛ ظاهرسازی برای فعالیت پنهانی در رسیدن به حکومت‌های محلّی و جهانی می‌باشد: چنان که شوقی افندی پس از برشمردن مراحل حضور بهائیان در یک کشور گفته است: «این رسمیت بمرور ایام مبدل و منجر به تأسیس سلطنت الهیه ما لا بتأسیس و استقرار سلطنت جهانی و سیطره محیطه ظاهری و روحانی مؤسس آیین بهائی و تشکیل محکمه کبری و... منتهی گردد».[8]

پی‌نوشت:
[1]. بخشی از متن مصاحبه سعید رضایی از رهبران تشکیلات بهائیت با رسانه‌های ضدانقلاب و برانداز.
[2]. خبرگزاری فارس، تیتر خبر: فعاليت‌های فرقه ضاله بهائيت غير قانونی و ممنوع است، تاریخ انتشار: 1387/11/27.
[3]. زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381، صص 317-307.
[4]. خبرگزاری فارس، تیتر خبر: فعاليت‌های فرقه ضاله بهائيت غير قانونی و ممنوع است، تاریخ انتشار: 1387/11/27.
[5]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: عناصر بهائی لیدرهای اغتشاشات، در برخی مناطق کشور
[6]. ر.ک: جواد منصوری، تاریخ قیام 15 خرداد به روایت اسناد، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ اول، 1378، ج 1، سند شماره 2/92.
[7]. اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 464-463.
[8]. شوقی افندی، توقیعات مبارکه خطاب به احبای شرق، لانگن هایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 1992 م، ص 502.