نووی می‌نویسد: ذبح کردن حیوان برای معبود و به اسم او، به منزله‌ی سجود برای اوست، و هر یک از این دو عمل، نوعی از انواع تعظیم و عبادت مخصوص به الله تعالی است، همان خدایی که تنها مستحق عبادت است؛ پس هر کسی  برای غیر الله - أعم از حیوان، و جماد- هم‌چون بُت، به نیت و بر وجه «تعظیم و عبادت»، ذبح کرد، در این صورت ذبیحه‌ی چنین کسی حلال نبوده، و فعل او کفر است، هم‌چون کسی‌که برای غیر خداوند متعال سجود عبادت انجام دهد، و نیز اگر برای خدا و غیر خدا (= مشترکاً)، بر این وجه (به نیت عبادت هر دو) ذبح کرد، چنین عملی کفر است. اما اگر ذبح برای غیر خداوند بر این وجه (عبادت ) نباشد، مثلاً به این صورت که به خاطر تعظیم کعبه و این‌که بیت الله است، ذبح یا قربانی برای کعبه انجام دهد، یا برای رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ذبح کند، به این دلیل که ایشان رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) است (و با این کار تکریم و احترام کند)، در چنین حالتی جایز نیست چنین کاری (با چنین نیتی) مانع حلال بودن ذبیحه‌اش شود.
المجموع شرح المهذّب، نووی، ج8، ص409.
مقاله: «ارتداد و تکفیر علمای اهل سنت در کلام شیوخ وهابی!»