احمدالحسن می‌گوید: تنها حاکميت خداوند مورد قبول است و همه بايد از حاکميت خداوند تبعيت کنند و دموکراسی مورد قبول نیست. [حاکمیت خداوند نه حاکمیت مردم، ص 24] در چندين مورد احمدالحسن و اتباعش بر خلاف قول خود یعنی حاکميت الله عمل کرده و مهر رسوايی بر مکتب خود زده‌اند؛
الف) معرفی سيد جعفر صدر برای شرکت در انتخابات؛ واين به معنای دعوت به حاکميت مردم است.
ب) درخواست حکومت تکنوکرات توسط علاء سالم (از بزرگان اتباع احمدالحسن) و اين يعنی درخواست حاکميتی غير از حاکميت خدا.
ج) مکتب نجف طی نامه‌ايی رسمی به رياست مجلس عراق از آن درخواست کرده تا اجازه دهند يک نماينده رسمی در مجلس عراق داشته باشند.
 اين‌ها همه تناقضاتی هستند که با شعار احمدالحسن مبنی بر دعوت به حاکميت الله سازگاری ندارند.