ناله، گریه، حزن و اندوه برای یک خسارت معنوی نزد بزرگان و اهل معرفت مطلبی کاملا پذیرفته است. این مطلب را هم در سنت اسلامی می‌توانیم ببینم و هم در کتاب مقدس یهودی_مسیحی. کشیش مذکور که به خیال خود کنایه‌ای می‌زند به این روش تقرب الهی در اسلام، خود نمی‌داند که گریه و ناله در کتاب مقدسش برای خسارات معنوی امری رایج است. گرچه به وضوح گریه‌های داوود نبی و سامسون داور را نفی می‌کند اما حواسش به بقیه‌ی آیات نیست. در لیست کتب مقدسه‌ی مسیحی کتابی به نام "مراثی ارمیا" وجود دارد که مضمون آن کلمات غمگین به خاطر تخریب اورشلیم و  معبد سلیمان است... در بخشی از این رساله می‌خوانیم: «برای اعمال اشتباه خود، اشک بریزید و ماتم کنید، و در عمق وجودتان غمگین و ناراحت باشید؛ به جای خنده، گریه کنید، و به جای شادی، سوگواری نمایید».(ارمیا 4:9) آیات زیادی درعهد عتیق می‌توان در مخالفت با این تعلیم کشیش آورد که به خاطر پرهیز از طولانی شدن از ذکر آنها صرف نظر می‌کنیم و دو نمونه هم از عهد جدید می‌آوریم چرا که ایشان گفتند هیچ رسولی ناله نمی‌کرد! آیا یعقوب که یکی از نامه‌های عهد جدید را به نگارش درآورده از رسولان نیست؟ او در نامه‌ی خودش ایمانداران را به گریه به خاطر گناهان سفارش می‌کند: «برای اعمال اشتباه خود، اشک بریزید و ماتم کنید و در عمق وجودتان غمگین و ناراحت باشید؛ به جای خنده، گریه کنید، و به جای شادی، سوگواری نمایید (یعقوب 4:9) و خود مسیح هم باجگیری گناه کار را که ماتم و گریه می‌کند می‌بخشد: اما آن باجگیر گناهکار در فاصله ای دور ایستاد و به هنگام دعا، حتی جرأت نکرد از خجالت سر خود را بلند کند، بلکه با اندوه به سینه خود زده، گفت: خدایا، بر من گناهکار رحم فرما! به شما می گویم که این مرد گناهکار، بخشیده شد و به خانه رفت».[لوقا 18 : 13-14]