پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ماموستا آزادی گفت: بعد از زلزله سر پل ذهاب، خیلی از مسئولین آمدند، وعده و وعید دادند و رفتند و دیگر جواب تلفن ما را هم ندادند، اما در ستاد بحران، مردی را دیدم که معلوم بود آمده ما را یاری دهد؛ او خودش را حاج حسین معرفی کرد.
برای حاج حسین که از ابتدای جوانی، در جبهه‌های جنگ حضور داشت و شیمیایی شد و اقوام نزدیکش نیز به شهادت رسیدند، خستگی واژه‌ای نامتعارف بود؛ کافی بود حس کند باید برای جهاد و کمک به خلق خدا برود، آن وقت دیگر نه مقصد، مهم بود و نه دین و مذهب کسانی‌که او برای یاریشان سر از پا نمی‌شناخت.
روستای «خلصه» در سوریه و «آق قلا» در استان گلستان و روستای «کوئیک حسن» سرپل ذهاب برای او یکی بود، وقتی قرار می‌شد مردمش را از زیر بار ظلم و محرومیت و آسیب دیدگی نجات دهد.
حاج حسین، مرد کارهای نیمه‌تمام نبود. برای همین، وقتی حاج قاسم از او می‌خواست برای پاکسازی مناطق تازه آزاد شده از دست داعشی‌ها در سوریه برود، علاوه بر اطاعت از فرمانده، به قدری در دل‌های مردم آن مناطق نفوذ می‌کرد که گاهی به عشق او، مردم مظلوم، نام فرزند تازه متولد شده‌شان را «حسین» می‌گذاشتند. او کسی بود که وقتی از اقداماتش برای سردار سلیمانی می‌گفتند، رضایت به وضوح در چهره‌اش نمایان می‌شد.

پی‌‌نوشت:

پایگاه اطلاع رسانی دبیرخانه شورای برنامه ریزی مدارس علوم دینی اهل سنت، «شهیدی که اهل سنت نام او را روی فرزندانشان می‌گذاشتند/ ماموستا آزادی: برای حاج حسین مذهب افراد مهم نبود» شناسه خبر: 101115، ۱۵ فروردین ۱۴۰۰.