پایگاه جامع فرق، ادیان ومذاهب_ دنيای بيرون ما، خاستگاه و جايگاه اتفاقات گوناگون مثبت و منفی است، طبیعتاً ذهن انسان هم  سرشار از انديشه‌های متنوع است كه برخی مثبت و برخی منفی‌اند. واکنش ما در برابر حوادث، نشان از ایمان و اعتقاد ما به خداوند است. رفتار انسان‌ها در این‌گونه موارد متفاوت است. برخی وقتی ناملایمات دنیا و اخباری از ظلم‌ها را می‌شنوند و می‌بینند بدون این‌که عبرتی بگیرند و یا ناراحت شوند، بی‌تفاوت از کنارش می‌گذرند؛ اما برخی این‌گونه نیستند، چرا که خود را مسافر این دنیا، و دنیا را  نردبانی برای آسمانی شدن می‌دانند. برای چنین انسانی، قرب و محبوبیت نزد خدا اهمیت دارد و سعی می‌کند کلام، نیت و اعمال خود را به بهترین نحو انجام دهد؛ یعنی کاری را انجام دهد که محبوب‌ترین نزد خداست و آن چیزی را ترک کند که منفورترین نزد خداست. بعضی از مردم فکر می‌کنند عبادت تنها به نماز خواندن و روزه گرفتن است و عده‌ای از آن‌ها در غفلت و خودخواهی فرو رفته‌اند که اگر در برابر دیدگانشان مسلمانی از گرسنگی جان دهند، ناراحت نمی‌شوند، و این در حالی است که مسئله، کمک به مردم مسلمان فلسطین، مسئله اول دنیای اسلام است.
بحث ما در این نوشتار، کمک به مردم مسلمان جهان است؛ خواه مردم مظلوم فلسطین باشد، یا هر کشوری دیگر...، مهم یاری رساندن است و قطعاً این کمک‌رسانی به نفع خودمان هم است، و مذهب تشیع چون پیرو و تابع مکتب اهل بیت است، جدای از سیره و سنت اهل بیت عمل نمی‌کند، الان اگر خود اهل بیت بودند، در این زمانه با ظلمی که به مسلمانان می‌شد، چه عکس العملی نشان می‌دادند؟
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در این زمینه فرمودند: «بنده‌ای از بندگان خدا در اثر این‌که شاخه خاری را از سر راه مسلمین برداشت، اهل بهشت شد.»[1] اهمیت این مهم، آن‌قدر است که معصومان یکی از شاخصه‌های مهم شیعیان و پیروان خویش را کمک به دیگران دانسته‌اند. امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: «امْتَحِنُوا شِیعَتَنَا.... إِلَی أَمْوَالِهِمْ کیفَ مُوَاسَاتُهُمْ لاخْوَانِهِمْ فِیهَا.[2] شیعیان ما را با سه چیز امتحان کنید: (یکی از آن‌ها) نسبت به اموالشان، که به برادران دینی خود تا چه مقدار کمک و همراهی می‌کنند!» باز پیامبراکرم فرمود: «عابدترین مردم، آن کسی است که نسبت به مردم، خیرخواه‌تر از دیگران و نسبت به تمام مسلمین، سلیم القلب و با صفا باشد.»[3]
بنابراین اگر مرجع حاجات مردم شُدید، خوشحال باشید که خدا شما را دوست می‌دارد و چنان‌چه در خانه و یا دفتر کارتان به روی مردم بسته شد و مردم به شما مراجعه نکردند یا نتوانستند مراجعه کنند، بدانید که از رحمت خدا محروم شدید و باید به جای خوشحالی ناراحت و اندوهگین شوید.
یک فرد مسلمان، هیچ‌گاه نباید نسبت به ناراحتی و گرفتاری‌های سایر مسلمانان بی‌تفاوت و از اوضاع و احوال آنان بی‌خبر باشد، چون اگر بی‌تفاوت باشد، ناخودآگاه دچار خودخواهی می‌شود که جز به خود به هیچ‌کس نمی‌اندیشد. درحالی‌که قرآن می‌فرماید: «وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَىٰ ۖ وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ.[مائده/2] و باید با یکدیگر در نیکوکاری و تقوا کمک کنید، نه بر گناه و ستمکاری، و از خدا بترسید که عقاب خدا سخت است.» از احادیث استفاده می‌شود، هر کس امکانات خداداده را در رفع حوائج برادران دینی به کار نگیرد، قهراً آن را در خدمت گناه و دشمنان خدا قرار خواهد داد.
امام باقر (علیه‌السلام) فرمود: «کسی‌که در کمک کردن به برادر مسلمانش بخل ورزد و در انجام حاجتش کوتاهی کند، ناچار می‌شود به کسی کمک کند که با این امکانات علیه خود او اقدام کرده و در این راه هیچ اجر و پاداشی نخواهد برد.»[4]
این روایت و نمونه‌های فراوانی از این قبیل بیان کننده آن است که اگر کسی بتواند نیاز برادر ایمانی خود را بر آورد و کوتاهی کند، مورد غضب خداوند متعال قرار خواهد گرفت و ذلت و خواری دنیا و آخرت را برای خویش آماده ساخته است. از این‌رو هر کس که می‌تواند در خدمت برادران دینی خود باشد، باید مضایقه نکند و کسی به او روی آورد، با روی باز از او استقبال کند و آن را نعمتی از نعمت‌های پروردگار بداند؛ زیرا از نعمت‌های بزرگ خداوند حاجت‌ها و تقاضای بندگان خداست که به انسان عطا می‌شود و خوشا به حال آنان‌که در خانه خویش را به روی مردم باز گذارند و بدا به حال کسی‌که به آستانه خود کسی را راه ندهند.
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «کسی‌که یکی از خواسته‌های برادر دینی خود را برآورد، خداوند عالم در روز قیامت صدهزار خواسته او را بر می‌آورد که نخستین آن‌ها بهشت و از جمله این پاداش‌ها آن است که خویشان و آشنایان و برادران دینی او را نیز وارد بهشت کند.»[5]
به هر حال، آن‌قدر درباره اهمیت کمک به برادران دینی و برآوردن حوائج آنان سفارش شده است که اگر کسی برای رفع حاجت برادر دینی خود گام بردارد، ولی موفق نشود، باز هم اجر زیادی نزد خدا دارد. امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «هر مؤمنی که برای برآوردن حاجت برادر مومن خود گام بردارد، خداوند متعال برای هر قدمی یک ثواب می‌نویسد و یک گناه از او کم می‌کند و یک درجه از بهشت به مقام اومی‌افزاید.»[6]
​نتیجه: تمام این موارد که گفته شدشامل حال مردم فلسطین هم می‌شود چون آن‌ها مسلمان و مومن هستند و از همه مهمتر مظلوم هستند.ما با ظلم مخالفیم؛ «کونا لِلظّالِمِ خَصماً وَ لِلمَظلومِ‌ عَونا.»[7] ما این مکتب را داریم؛ خصم ظالمیم، عون مظلومیم، و این این موضع و بینش ما ، طبعاً دشمن و دشمنی به وجود می‌آورد، دعوا راه می‌اندازد؛ این هست مرام مکتب شیعه علی بن ابی‌طالب.

پیج اینستاگرام ما را دنبال کنید با نام طریقت نامه (گفتگوی شیعه و سنی)
https://www.instagram.com/tarighat.nameh/(link is external)

نویسنده: مصطفی پورصدوقی

پی‌نوشت:

[1]. سفینه البحار، شیخ عباس قمی، ج2، ص82
[2]. الخصال، شیخ صدوق، انتشارات جامعه مدرسین، قم، چاپ دوم، 1403ق، ج1، ص103.
[3]. اصول کافی، ج2، ص163
[4]. اصول کافی، ج2، ص366.
[5]. همان، ص193.
[6]. اختصاص، شیخ مفید، ص27.
[7]. نامه ۴۷: از وصيت‌‏هاى حضرت علی است به حسن و حسين (عليهماالسّلام) وقتى كه ابن ملجم لعنة الله عليه به او ضربت زد. «كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْنا..»