پایگاه جامع فرق ادیان ومذاهب - از دیگر انحرافات دراویش، انحراف در اندیشه مهدویت و ملاک‌ها و معیارهای منجی است. صوفیه به دلیل باور به صلح کل، ناچارند تا اگر از منجی و مهدی حرف می‌زنند، شخصی را معرفی کنند که با اعتقاد ایشان هم‌خوانی داشته باشد. فردی که به هر قیمتی در برابر گردن‌کشان سر تعظیم خم کند و یا با ایشان در مقابل پذیرش معاهدات ننگین، صلح نماید؛ غافل از اینکه مهدی موعود صفاتی همچون صفات پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) دارد.
قرآن نبی گرامی اسلام را این‌گونه معرفی می‌کند: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ ۖ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ۚ ذَٰلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ ۚ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ ۗ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا[1] محمّد(صلی الله علیه و آله)، فرستاده خداست و کسانی که با او هستند بر کافران سرسخت و در میان خودشان با یکدیگر مهربانند، همواره آنان را در رکوع و سجود می بینی که پیوسته فضل و خشنودی خدا را می طلبند؛ نشانه آنان در چهره شان از اثر سجود پیداست، این است توصیف آنان در تورات، و اما توصیفشان در انجیل این است که وجودشان چون زراعتی است که جوانه های خود را رویانده پس تقویتش کرده تا ستبر و ضخیم شده، و در نتیجه بر ساقه هایش [محکم و استوار] ایستاده است، به طوری که دهقانان را [از رشد و انبوهی خود] به تعجب می آورد تا خدا به وسیله [انبوهی و نیرومندی] مؤمنان، کافران را به خشم آورد. [و] خدا به کسانی از آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، آمرزش و پاداشی بزرگ وعده داده است.»
خداوند به توصیف پیامبر(صلی الله علیه و آله) و یاران صدیق ایشان پرداخته و اوصاف ظاهر و باطن و عواطف و افکار و اعمال آنها را طی پنج صفت چنین بیان می‌کند: «و کسانی که با او هستند در برابر کفار سر سخت و شدیدند» و در دومین وصف می‌گوید: «و در میان خود مهربانند» در حقیقت عواطف آنها در این «مهر» و «قهر» خلاصه می‌شود، اما نه جمع میان این دو در وجود آنها تضادی دارد، و نه قهر آنها در برابر دشمن و مهر آنها در برابر دوست سبب می‌شود که از جاده حق و عدالت قدمی بیرون نهند.
وقتی شر و فساد دامنگیر عالم بشود؛ نشانه‌های ظهور آشکار می‌شود و ظلم و ستم همه جا را فرامی‌گیرد. امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، بزرگ پرچمدار عدالت اجتماعی، قیام می‌کند و زمین را پر از عدل و داد می‌سازد.
بر عبارت، (یملا الارض قسطاً و عدلاً بعد ما ملئت ظلماً و جوراً)[2] تصریح شده است. اما به راستی حضرت ولی عصر (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) چگونه عدالت را حاکم می‌سازد؟ چگونه قدرت‌های قاهر و ستمگر را مغلوب خواهد کرد؛ چگونه تبهکاران را از بین خواهد برد؟ در آیات و روایات فراوانی آمده است که، امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) حکومت را از دست کفار و مشرکان می‌گیرد و آن را به دست صالحان می‌سپارد. اما در عصری که قدرت‌های جهنمی‌ مخرب‌ترین سلاح‌های شیمیایی و هسته‌ای را تولید و استفاده می‌کنند، چگونه می‌توان تصور مبارزه با آنان را در سر گذراند؟ آنچه روشن است، آین که امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) بی شک از راه مصالحه وارد نمی‌شود و ذره‌ای در برابر ستمکاران کوتاه نمی‌آید.
پی‌نوشت:
[1]. سوره فتح آیه 29
[2]. شیخ صدوق، محمد بن علی، الامالی، الدراسات الاسلامية - مؤسسة البعثة، ص۴۱۹