پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شجاعت قلبی پاپ در دعا کردن، مانند برخی صحابه است که به جای حضور در میدان جنگ، دعا می‌کردند؛ بله! قبول داریم دعا کردن بسیار عالی است، اما بعضی مواقع در کنار دعا، باید عمل کرد؛ دعا کردن بدون تلاش بی‌فایده است.
شیخ «احمد الطیب»، شیخ الازهر مصر، در مورد سفر پاپ، خطاب به  وی می‌گوید: «سفرتاریخی شجاعانه برادرم پاپ به عراق، پیام آور صلح و حمایت از تمامی ملت عراق است.»[1]
جناب آقای شیخ الازهر مصر! کدام سفر شجاعانه؟! تا الان آقای پاپ کجا بوده؟! فقط در کلیسا دعا می‌کرده است؛ حالا با یک سفر، شجاع شدند؟ آن زمانی که رهبر شیعیان جهان و هم‌چنین مراجع ما دستور دفاع و حمایت از مردم مظلوم عراق و سوریه دادند، پاپ کجا بوده است؟! وقتی اسمی از شجاعت و دعا می‌آید، یاد شجاعت خلیفه اول و دوم می‌افتیم که در جنگ‌ها دعا می‌کردند.
ابن تیمیه وقتی هیچ توجیه منطقی برای فرار آنان از میدان‌های جنگ ندارد، دست به توجیه مضحک می‌زند و چنین می‌گوید: «والقتال یکون بالدعاء کما یکون بالید قال النبیّ هل ترزقون و تنصرون الاّ بضعفاکم بدعائهم و صلاتهم و اخلاصهم.[2] همان‌گونه که گاهی شجاعت و دلاوری در میدان نبرد با شمشیر زدن است، گاهی نیز با دعا کردن است، چنان‌که پیامبر فرمود: آیا به جز با دعا و بخشش و اخلاص در عمل روزی داده می‌شوید و پیروز می‌گردید.»
و یا در جای دیگری با تحریف در معنای شجاعت می‌گوید: «اذا کانت الشجاعه المطلوبه من الائمه شجاعه القلب، فلاریب انّ ابابکر کان أشجع من عمر، و عمر أشجع من عثمان و علی و طلحه و الزبیر..و کان یوم بدر مع النبیّ فی العریش...[3] از آن‌جا که شجاعت مورد نیاز رهبران، شجاعت قلبی است، از این‌رو بدون شک، ابوبکر از عمر شجاع‌تر وعمر ازعثمان، وعثمان از علی و طلحه و زبیر شجاع‌تر بوده، و ابوبکر در روز بدر، همراه با پیامبر در خیمه نشسته بود.»
در نتیجه ابن تیمیه اقرار خلفا و کلام علمای اهل سنت را نخوانده و ندیده، و یا خود را به غفلت زده است؛ سؤال این‌جاست که آیا حرف خلفا را مبنی بر ترس خودشان و فرار از میدان جنگ بپذیریم، یا توجیهات ابن تیمیه را؟

پی‌نوشت: 

[1]. خبرگزاری رسمی حوزه، کد خبر: 947726،  15 اسفند 99، واکنش شیخ الازهر مصر به سفر پاپ به عراق.
[2]. منهاج السنه النبویه، ابن تیمیه، موسسه قرطبه، قاهره، مصر،(1406ق)، ج4، ص486. 
[3]. همان، ج8، ص79.