پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سندی دیگر از مظلومیت حضرت زهراء (سلام الله علیها) در کتب اهل سنت: وقتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) از دنیا رفتند، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) فرمودند که پیامبر، فدک را به ایشان بخشیده است. اما ابوبکر گفت: «تو عزیزترین مردم بر فقرا هستی و محبوب ترینشان نزد ثروتمندان. اما من صداقت حرف تو را نمی‌دانم، پس برای من جایز نیست که به آن حکم کنم. نکته بسیار جالب و قابل تأمل اینکه ابوبکر، دروغ را  از صحابه که یکی از آن‌ها  دختر پیامبر هست ممتنع نمی‌داند و می‌گوید ممکن است حضرت زهرا دروغ بگوید![1] این در حالی است که در جای دیگر یک صحابی می‌آید و می‌گوید پیامبر قول فلان مقدار پول را به من داد، ابوبکر هم دو برابرش را به او می‌دهد ! جناب خلیفه اول! اگر شما نمی‌توانی صداقت گفتار حضرت زهراء را متوجه بشوی چگونه می‌توانی صداقت گفتار جابر را مطمئن شوی؟

این نقل مذکور را از معتبرترین کتاب اهل سنت ببینید که جابر بن عبدالله مى‌گويد: «پيامبر به من فرمود: اگر اموال بحرين برسد به تو چيزى از آن خواهم داد. ولى از بحرين مالى نرسيد و رسول خدا (صلى الله عليه و آله سلم) از دنيا رفت، وقتی كه رسيد، ابوبكر دستور داد هر كس كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) به او وعده‌اى داده و يا طلبى از آن حضرت دارد نزد من بيايد، من نيز نزد وى رفته و گفتم: رسول خدا  به من چنين و چنان فرمود، او مشتى از درهم (يا دينار) به من داد وچون آن را شمردم پانصد درهم بود و گفت: دو برابر آن را خودت بردار.»[2] در این روایت می‌بینیم ابوبکر نه شاهدی می‌خواهد، نه مدرکی. اهل‌سنت گفتند چون صحابه عادل هستند و دروغ نمی‌گویند ابوبکر قبول کرده. اما می‌پرسیم چرا وقتی به حضرت زهرا (سلام الله علیها) رسید شاهد و دلیل می‌خواست؟ این در حالی است که حضرت زهراء (سلام الله علیها) سرور همه زنان اهل بهشت است. 

پی‌نوشت: 

[1]. الرازي، فخر الدين،  مفاتيح الغيب أو التفسير الكبير،بیروت، جل 29، صفحه 506
فَلَمَّا مَاتَ ادَّعَتْ فَاطِمَةُ عليها السلام أنه كان ينحلها فدكا، فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: أَنْتِ أَعَزُّ النَّاسِ عَلَيَّ فَقْرًا، وَأَحَبُّهُمْ إِلَيَّ غِنًى، لَكِنِّي لَا أَعْرِفُ صِحَّةَ قَوْلِكِ، وَلَا يَجُوزُ أَنْ أَحْكُمَ بِذَلِكَ، فَشَهِدَ لَهَا أَمُّ أَيْمَنَ وَمَوْلًى لِلرَّسُولِ عَلَيْهِ السلام، فطلب منها أبن بَكْرٍ الشَّاهِدَ الَّذِي يَجُوزُ قَبُولُ شَهَادَتُهُ....
[2]. البخاری، صحيح البخاري، دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، ج 2 ص 803، حدیث 2174
«حدثنا عَلِيُّ بن عبد اللَّهِ حدثنا سُفْيَانُ حدثنا عَمْرٌو سمع مُحَمَّدَ بن عَلِيٍّ عن جَابِرِ بن عبد اللَّهِ رضي الله عنهما قال قال النبي صلى الله عليه وسلم لو قد جاء مَالُ الْبَحْرَيْنِ قد أَعْطَيْتُكَ هَكَذَا وَهَكَذَا وَهَكَذَا فلم يَجِئْ مَالُ الْبَحْرَيْنِ حتى قُبِضَ النبي صلى الله عليه وسلم فلما جاء مَالُ الْبَحْرَيْنِ أَمَرَ أبو بَكْرٍ فَنَادَى من كان له عِنْدَ النبي صلى الله عليه وسلم عِدَةٌ أو دَيْنٌ فَلْيَأْتِنَا فَأَتَيْتُهُ فقلت إِنَّ النبي صلى الله عليه وسلم قال لي كَذَا وَكَذَا فَحَثَى لي حَثْيَةً فَعَدَدْتُهَا فإذا هِيَ خمسمائة وقال خُذْ مِثْلَيْهَا».