پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اعضای تشکیلات بهائیت در حالی همسو با عوامل ضدانقلاب، به جریان‌سازی در خصوص نهی از اعدام پرداختند که در احکام پیشوایان بهائی، حکم اعدام برای قاتل و زنده سوزاندن آدمی برای سوزاندن یک خانه‌ در نظر گرفته شده است:
«مَن آَحرَقَ بیتاً مُتِعَمِدَاً فَاحرِقوه و من قتل نفساً عامداً فاقتلوه.[1] کسی که از روی عمد، خانه‌ی دیگری را بسوزاند، او را بسوزانید و کسی که عمداً دیگری را به قتل رساند، بکُشید»!

البته این دورویی‌ها و پنهان کردن حقیقت بهائیت پشت شعارهای فریبنده؛ نشأت گرفته از دورویی دومین پیشوای بهائیست که با نادیده گرفتن احکام خشن بهائیت، سخن از بذل و بخشش به قاتل در قبال ظلم او به میان آورده است: «اگر نفسی به نفسی ظلمی کند ستمی کند تعدّی کند و آن شخص مقابله بالمثل نماید این انتقام است و این مذموم است... بلکه باید بالعکس مقابله کند، «عفو» کند، بلکه اگر ممکن شود اعانتی (: کمکی) به متعدّی (: قاتل) نماید. این نوع سزاوار انسان است به جهت اینکه از برای او از انتقام چه ثمری حاصل. هر دو عمل یکی است. اگر مذموم است هر دو مذموم است».[2]

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 57-56.
[2]. عباس افندی، مفاوضات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1920 م، ​ص 187.