پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابن صباغ مالکی درباره رسیدگی امام حسن (علیه‌السلام) به محرومان‌ می‌نویسد: «الکَرَمُ وَالجُودُ غَریزَةٌ مَغرُوسَةٌ فیهِ.[1] کرم و جود، غریزه‌ای بود که در آن حضرت کاشته شده بود.»
سفره آن بزرگوار در صبح و ظهر و شام همیشه پهن بود، حاضر و مسافر و هر گرسنه‌ای بر خوان کرم آن کریم اهل بیت اطعام می‌شدند.
روزی امام مجتبی (علیه‌السلام) به اتفاق برادرش، امام حسین (علیه‌السلام)، در باغ‌های ابن‌عباس در کنار جویی نشسته بودند، غذایشان هم قرص نانی با نمک و شاخه‌ای سبز بود، غذای خوبی هم آورده شد، امام مجتبی (علیه‌السلام) همان قرص نان و نمک را خورد و دستور داد غلامان و کارگران را جمع کردند و غذای خوب را آنان خوردند.[2]
آن بزرگوار، اموال فراوانی در راه خدا انفاق کرد. در طول عمر خود، چندین بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خداوند داد؛ در منابع اهل سنت آمده است که امام حسن (علیه‌السلام) سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم کرد، نصف آن را برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا انفاق کرد، و در نصف کردن اموال، حتی لنگه‌ای از نعلین و کفش خود را نیز انفاق می‌کرد.[3]

پی‌نوشت:

[1]. الفصول المهمه، ابن صباغ مالکی، ج2، ص707.
[2]. تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج13، ص238 و 239.
[3]. تاریخ الخلفا، سیوطی، ص146.
تاریخ یعقوبی، یعقوبی، ج2، ص226.
تذکرة الخواص، سبط بن جوزی، ص178.
سنن بیهقی، بیهقی، ج4، ص542.
البدایة و النهایه، ج11، ص590.