گوینده‌ی چنین شبهه‌ای واقعاً نسبت به علوم قرآنی ناآگاه است، چرا که فرق بین اصل قرآن و بین قرائات هفتگانه‌ی مشهور قراءسبعه را هنوز نفهمیده است، بر طبق رأی محققین، بیش از یک قرائت از پیامبراکرم(صل الله علیه و آله) به ما نرسیده است و آن قرائتی است که در میان مردم متداول است، لذا قرائت جمهور مسلمین جدا از قرائت قراء است، زیرا قرائت جمهور طریقه‌ی مردمی است که سینه‌ به‌ سینه از پدران و اجداد تا پیامبراکرم (صل الله علیه و آله) منتقل‌شده و به دست ما رسیده است، این قرائت، موافق با ثبت تمامی مصحف موجود در تمامی قرون است و نمایان‌گر آن، قرائت حفص از عاصم است، زیرا قرائت او همان قرائت جمهور بوده است و این قرائتی است که علی(علیه‌السلام) از پیامبر شنیده‌اند و این مسیر تواتر است، اما سایر قرائت‌ها مسیر اجتهاد قراء است و لذا اجتهاد در نص قرآن فاقد حجیت شرعی است.[1] اما سایر قرائت‌ها از کجا به‌دست‌آمده:1- اختلاف در نسخه‌های مکتوب صحابه2- نارسایی خط و نوشته‌های اولیه‌ی قرآن که از علائم و نقطه عاری بوده3- ابتدایی بودن خط در نزد عرب آن روز.
اختلاف قرائت صحابه‌ی اولیه، سبب جمع‌آوری مصحف در زمان عثمان شد، اما عدم دقت در کتابت و ابتدایی بودن خط، باعث شد تا کماکان اختلاف قرائت‌ها باقی بماند. عثمان عقیده داشت که این نارسایی‌ها باوجود زبان فطری عرب ضرری به اصل قرآن نمی‌زند.[2] البته این قرائت‌ها در برخی موارد، خلاف قرائت مشهور بین مردم بود و لذا مردم به آن‌ها اعتراض می‌کردند، همانند جریانی که ابن اثیر در "نهایه" نقل کرده که مردم در زمان مهدی عباسی به «کسایی» اعتراض کردند که چرا مطابق قرائت قریش قرآن را نمی‌خواند. امروزه 14 قرائت معروف وجود دارد که از طریق دو راوی نقل‌شده‌اند، اما کماکان قرائت مشهور بین مردم و مورد استفاده جامعه مسلمانان است. پس بین تواتر قرآن که مورد اعتقاد همگان است، با تواتر و قرائت‌ها ملازمه‌ای وجود ندارد. صاحب این اشکال نتوانسته است فرق بین اصل قرآن و لهجه‌های قرائت قرآن را درک کند.

پی‌نوشت:

[1] معرفت ، محمدهادی، علوم قرآنی، نشر التمهید، 1378فصل 4
[2] همان ، 1378، ص 183-184