پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ می‌گفت: «در زمان کورش بزرگ؛ همه آزاد بودند. همه خوش بودند!» گفتم: «منظور از آزادی چیست؟!» گفت: «مشروب آزاد بود. رابطه آزاد بود و...!»
گفتم: واقعاً فهم تو از آزادی در حد مشروب و رابطه جنسی است؟! باید متأسف بود. اولاً در زمان کورش از این آزادی‌هایی به گوشَت خوانده اند خبری نبود. بسیاری از مردم ایران در فقر مطلق زندگی می‌کردند. سرخوشی و بدمستی فقط برای ثروتمندان و اشراف بود. نه مردم عادی.[1] ثانیاً در همه ادیان الهی، مصرف مشروبات الکلی و مُسکِرات (یعنی مواد مست کننده) حرام و ممنوع است. از لحاظ علمی هم ثابت شده که مشروب چه ضررهایی دارد. حتی طبق یافته‌های علمی، مصرف الکل عامل اصلی سرطان و دیگر بیماری‌های خطرناک در جهان است:
         
سایت Telegraph هم گزارشی ارائه کرد با این عنوان که «چرا دانمارک پایتخت سرطان در جهان است» (Why is Denmark the cancer capital of the world) و سپس مصرف بالای مشروب و دخانیات را عامل این قضیه نامید. اما می‌بینیم که ممنوعیت مشروب در ایران باعث شده که ایران جزو کشورهایی باشد که کمترین آمار سرطان را دارد و در مقابل، می‌بینیم که آمار سرطان در کشورهایی چون انگلیس، آلمان، فرانسه، هلند، امریکا، کانادا، کره جنوبی و... بسیار بالاست:

          
ممنوعیت مشروب در ایران از جنس سختگیری و محدودیت است. اما محدودیتی که به سود عموم مردم است. هرچند مصرف مشروب در ایران به صورت غیرمجاز وجود دارد، اما همین ممنوعیت باعث شده که بسیاری سراغ آن نروند. اگر جمهوری اسلامی همین نوع محدودیت را در قِبال دخانیات هم اِعمال کند، یقیناً آمار سرطان در ایران پایین‌تر هم خواهد آمد. اگر به دیده انصاف نگاه کنیم، این از نقاط مثبت کارنامه نظام جمهوری اسلامی بوده که توانسته (ولو با بگیر و ببند)، مصرف مشروبات را پایین نگه دارد. البته اگر دولت و نخبگان فرهنگی، در زمینه فرهنگ سازی بهتر عمل می‌کردند، کارنامه بهتر نیز می‌شد. 

پی‌نوشت:

[1]. نگاهی به وضعیت اقتصادی مردم ایران در دوران هخامنشی