پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بسیار دیده می‌شود که سلطنت‌طلبان و بسیاری از باستانگرایان، با هدف دفاع از حکومت پهلوی، به نظام جمهوری اسلامی اشکال وارد می‌کنند که چرا نظام، سرمایه‌های ایران را خرج لبنان و سوریه و غزه می‌کند؟! ما پیشتر پاسخ دادیم که اولاً حمایت ایران از جبهه مقاومت، بخش بسیار ناچیزی از بودجه کشور را شامل می‌شود و برای همان هزینه‌ی اندک هم دلایل منطقی وجود دارد. بنگرید:

چرا نظام جمهوری اسلامی ایران در لبنان، غزه و سوریه هزینه می‌کند؟!

گذشته از این، چطور وقتی جمهوری اسلامی برای جبهه مقاومت، اندکی هزینه می‌کند، این افراد، داد و هوار سر می‌دهند ولی در برابر آن همه هزینه کلان که رژیم پهلوی برای سران عرب کرده بود، سکوت می‌کنند؟ حمایت مالی و بذل و بخشش‌های شاه به سران عرب، هیچ نتیجه‌ی خاصی برای کشور نداشت. پس چرا این جماعت به حکومت پهلوی اشکال وارد نمی‌کنند؟ آن وجدان و آن انسانیتی که از آن دم می‌زنند کجاست؟ اکنون به مواردی از حمایت‌های عجیب شاه از سران کشورهای عربی اشاره می‌کنیم:

روزنامه اطلاعات، 7 مهر 1348 - شاهنشاه: ایران به همه کشورهای عرب کمک کرده است:

روزنامه اطلاعات، 14 اردیبهشت 1354: ایران 125 میلیون دلار (به نرخ آبان 97: چیزی حدود 450 میلیارد تومان) به مصر کمک کرده است:

همچنین طبق اسناد تاریخی، محمدرضا پهلوی، کمک‌های مالی فراوانی به برخی جریانات سیاسی در لبنان ارسال می‌کرد. به ویژه کمیل شمعون (رئیس جمهور اسبق لبنان)، پییِر جمیل (رهبر فالانژها) و کامل الاسعد (از سرمایه داران قدرتمند شیعه) مورد حمایت شاه بودند. (مقاله «موسی صدر و انقلاب ایران؛ رابطه‌ای در دو بستر تاریخی و سیاسی»، نویسنده: محمد عطایی، دانشجوی دکترای تاریخ دانشگاه ماساچوست امریکا، همچنین: Abbas William Samii. “The Shah's Lebanon Policy: The Role of SAVAK.” Middle Eastern Studies, Vol. 33, No. 1, January 1997, 69.)

شاه از سوریه نیز حمایت مالی می‌کرد. برای نمونه، در جریان جنگ ۱۹۷۳، محمدرضا شاه دستور ارسال کمک‌های پزشکی و اقتصادی را به دمشق صادر کرد. (سند: مقاله «موسی صدر و انقلاب ایران؛ رابطه‌ای در دو بستر تاریخی و سیاسی»، نویسنده: محمد عطایی، دانشجوی دکترای تاریخ دانشگاه ماساچوست امریکا). شاه علاوه بر کمک اقتصادی به سوریه، نیروهای سیاسی نظامی نیز به سوریه فرستاد تا از سوریه مراقبت کند (روزنامه آیندگان، 8 مرداد 1354)

گذشته از این، حمایت مالی و نظامی شاه از عمان نیز قابل توجه است. در سال 1362 میلادی (1341 هجری خورشیدی) برخی از اهالی منطقه ظُفار (در کشور عمان) علیه حکومت مرکزی شورش کردند. شاه نیز به کمک سلطان قابوس (شاه عمان) شتافت و با کمک‌های مالی و تسلیحاتی، و حتی ارسال نیروی نظامی، شورشیان را سرکوب و حکومت قابوس را تثبیت کرد:

مسأله بحرین نیز قابل توجه است. در سال 1350، با شرارت انگلیس و عربستان، بحرین از ایران جدا شد. بحرینی که یکی از بزرگترین ذخایر نفتی و گاز دنیا را در اختیار دارد و تا آن زمان یکی از استان‌های ایران بود. همچنین بحرین در یکی از حساس‌ترین نقاط خلیج فارس قرار دارد. جدا شدن بحرین از ایران، بزرگترین هدیه شاه به عربستان بود. چون امروزه، هرچند بحرین کشوری به ظاهر مستقل است، اما حکومت آن تماماً در خدمت عربستان سعودی است.

عجیب‌تر از همه این‌ها آنکه ملک حسین (پادشاه اردن) از شاه، چند فَروَند جنگنده F5 درخواست کرد. شاه هم آنچه ملک حسین خواسته بود را مفت و مجانی به او هدیه داد! (سند: امیر اسدالله علم، گفتگوی من با شاه، تهران: طرح نو، 1371، ج 2، ص 595).

شاه، علاوه بر تقدیمِ سرمایه‌های مالی و اقتصادی ایران به کشورهای عربی، دختران ایرانی را هم در اختیار برخی سران عرب (از جمله سلطان قابوس پادشاه عمان) قرار می‌داد. برای نمونه در «یادداشت‌های اسدالله عَلَم» وزیر شاه در سال 1356 وقتی سلطان قابوس به ایران سفر کرد، هر شب 4-5 دختر زیبای ایرانی در اختیار او قرار می‌گرفت (سند: امیر اسدالله علم، یادداشت‌های علم، وی‍رای‍ش‌ و مقدمه: ع‍ل‍ی‍ن‍ق‍ی‌ ع‍ال‍ی‍خ‍ان‍ی، تهران : نشر معین، 1394، ص ‌169-170).